Om 8 uur reed onze bus voor. We hadden een lange reis voor de boeg. Eerst naar de tempels van Cao Dai. De tempel is mooi vanwege de kitsch. De binnenkant is enorm kleurrijk met draakfiguren, ogen en engelen.
Het Cau Daisme is een mengelmoes van het Confusianisme, het Boeddhisme, het Christendom en de Islam. Daarbij worden ook nog geesten aanbeden. Vanaf het balkon konden we een soort dienst meemaken. Mooi om van bovenaf te zien hoe al de volgelingen gekleed in lange witte gewaden, de mannen met zwarte tulbanden, hun gebaren maken, knielen en zingen.
Er wordt bijna niet gesproken.
Na de Killing Fields in Cambodja kregen we weer te maken met een stuk oorlogsverleden van Azië. Wat een verschrikking. Het doorzettingsvermogen en de gedrevenheid van de Vietnamesen om te overwinnen is enorm geweest. Het gangenstelsel waarin de Vietcong zich schuil hield bestond uit 3 lagen.
Het 'leven' in dit stelsel is je niet voor te stellen. Verschrikkelijk benauwd, vergeven van het ongedierte en ontzettend smal. De Amerikanen zetten vrijwilligers in om in het gangenstelsel te vechten. Deze huurlingen, vaak Puertoricanen, werden de tunnelratten genoemd.
Voor de toeristen is een deel opengesteld en uitgegraven. Je moet beslist niet claustrofobisch zijn.
Ook kregen we de verschillende boobytraps te zien die in de tunnels waren verwerkt. Je moet er niet aan denken dat je in zo'n val terecht komt. Bah, wat een narigheid.
Op de terugweg kleurde de hemel prachtig door de ondergaande zon. In de rijstvelden werden, zonder overdrijven, honderden vliegers opgelaten. Wat een mooi gezicht al die kleuren en al die vormen. Onze gids sloot de dag mooi af: sluit vrienden in je hart en laat vijanden niet in je hoofd toe. Alleen dan kun je vergeten en vergeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten