De straten kleuren rood met gele ster als we Vietnam binnen rijden. Of het chauvinisme is of door hogerhand opgelegd ... bij bijna iedere woning is de nationale driekleur (?) gehesen.
Daarbij zijn we ineens miljonair!! De ATM braakte miljoenen dongs uit. We moeten weer helemaal opnieuw gewend raken en rekenen met deze valuta.
Vanmorgen zaten we om 7.30 uur op de fiets. We fietsten een prachtige route door het binnenland naar de grens. Alle uren voorbereiding betalen zich nu dubbel en dwars terug. Zonder GPS
zou dit voor ons onvindbaar zijn geweest. Een klein, rood steenslag weggetje, langs de laatste zoutvelden, langs inhammetjes met kleine vissersbootjes en door dorpjes. In het laatste dorp klonk ook het laatste bye, bye!
Een mooier 'afscheid' van Cambodja hadden we ons niet voor kunnen stellen.
De grenspassage verliep vlot en vlekkeloos. Wat formulieren invullen, een heleboel stempels en toen waren we in Vietnam.
We zien meteen een paar verschillen. Zo dragen de dames hier allemaal piramidevormige rieten hoeden. Die wordt vastgeknoopt met een brede band die over de kin heen loopt.
Verder herkennen we het 'schrift' weer. Daar is meteen ook alles meegezegd want de Vietnamese menukaart is abracadabra. We moeten op de gok bestellen.
Nadat we ons intrek hebben genomen in een guesthouse en van een heerlijke, overigens koude, douche hebben genoten, schuiven we een terras op. Coca cola blijkt gelukkig een wereldwijd begrip. De zes suikerklontjes in een blikje geeft ons nieuwe kracht en zo slenteren we even later naar de haven, lopen wat over de markt en scoren een watermeloen. Deze snijden we doormidden en lepelen op de Cambodjaanse manier, elk een helft uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten