Na een paar heerlijke dagen in Sihanoukville zitten we weer op de fiets! We hebben veel gezien, beleefd en meegemaakt. Genoten van de prachtige natuur, de ontmoetingen met allerlei verschillende mensen. De gesprekjes met andere toeristen: in korte tijd wordt er heel veel informatie uitgewisseld. Bijzonder! Ook kunnen ervaren dat niet iedereen op dezelfde manier zijn vakantie doorbrengt. Sommige mensen doen dat in een voortdurende staat van beschonkenheid. Tja ...
De weg naar Kampot voerde over, de al eerder gememoreerde, highway 4 en daarna over, de veel rustigere highway 3. Hoe groot je auto ook is, hoe hard je ook kunt toeteren er is er maar 1 heer en meester op de weg ... de os. Zelfs op highway 4, vergelijkbaar met de A2 tijdens de spits, lopen zij rustig de weg over. Trekken zich niks aan van al het getoeter of hebben een enorme gehoorbeschadiging. Prachtig om te zien!
De standaard van de gewone personenauto is hier enorm hoog. Gigantische pick-ups, prachtige Hummer-achtige auto's, allemaal hoog op de wielen en allemaal 4x4 aangedreven. We hebben zelfs een Rolls Royce gespot.
De busjes is een ander verhaal. Vervoeren ze toeristen dan verkeren ze in een prima staat van onderhoud. Anders zien we busjes rijden met en zonder achterklep, met en zonder bumper, met en zonder ramen of dichtgeplakt met plastic en ducktape. Ook het nummerbord is lang niet altijd aanwezig. Verder zijn de Cambodjanen sterren in het vergroten van de laadruimte. We hebben busjes zien rijden waaruit 2 varkens staken. Elk in een eigen van bamboe gevlochten 'kooi'. Hier achterop was dan nog weer een brommer bevestigd. Ook op het dak wordt nog van alles gebonden. De imperiaal is hier onbekend. De lading, kippen met de poten aan elkaar vastgebonden en hun eieren, worden met banden door de ramen heen vastgesjord. Het gaat altijd goed!
We fietsen in waaiervorm. Zo kun je elkaar waarschuwen voor kuilen, glas of een vluchtstrook die plotseling veranderd in een grof grind strook. Zo kwamen we vandaag bergaf met een vaart van zo'n 40 km ineens op zo'n soort vluchtstrook terecht. Je hart slaat eerst een paar slagen over en klopt dan een tijdje in je keel. We konden het op de been houden maar het was wel even schrikken. Daarbij heb je beide zicht vooruit en staar je niet voortdurend naar, zoals Leen Jongewaard lang geleden eens bezong 'en maar schommelen en maar kijken naar de kont van ... in ons geval degene die voorop fietst.
Na precies 100 km waren we om 13.30 uur in Kampot.
We hebben een mooi, schoon guesthouse gevonden en zitten nu prins heerlijk op het terras na te genieten van een prima dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten