Van 1500 m hoog naar zeeniveau, dat kan alleen maar afdalen betekenen! Een naïeve gedachte, zo bleek nadat we op het zadel zaten.
Het was fris toen we vertrokken: kippenvel en blij met de lange mouwen. De eerste 45 km moesten we stijgen, een stukje dalen weer stijgen wat langer dalen en dan toch weer omhoog. Daarbij moesten we een behoorlijke tegenwind en de Vietnamese variant op zoab trotseren. Zoab: met een hoofdletter Z (zeeeeer) en een hoofdletter O (open, open, open) asfalt, beton.
Een of andere malloot stond de weg nat te sproeien. Fijn tegen het stof maar onze kleurige en keurige shirtjes zagen eruit alsof een klas kleuters zich met bruine vingerverf had uitgeleefd.
De route leidde ons langs prachtige lintdorpen aan de stijgende weg, geweldige uitzichten over de omgeving en door en langs rijst-, koffie- en tabaksplantages. De tabaksbladeren worden aan lange bamboestokken geregen en daarna te drogen gehangen. Als wij foto's willen nemen is dat geen enkel probleem. Het levert een hoop gelach op.
De route is heerlijk rustig! Een verademing: geen getoeter!!
In een hoge bocht op een prachtig uitzichtpunt riepen twee dames vanuit hun kraampjes 'hè stop here'. Aan een dergerlijk verzoek moet je gehoor geven dus ... Bij het ene kraampje een schoongemaakte ananas en twee mandarijntjes gegeten. Het andere kraampje voorzag ons van een heerlijk bakje koffie.
Meteen hierna begon eindelijk de lang verwachte afdaling en wat voor een: een tweebaansweg met een laag asfalt zo strak als een biljartlaken. Met een smile van oor tot oor sneden we de bochten in. Rechterbocht: rechter knie omhoog en bij een bocht naar links de linkerknie omhoog. Het ging als een speer. Nu was het onze beurt om het niet zo nauw met de snelheidsadviezen op de borden langs de kant van de weg te nemen.
Na zo'n 8,5 km lag er een balk dwars op de weg en was het woord wegdek letterlijk wegdek. Steenslag, zand, dikke keien, kuilen en gaten. Een uitdaging om op een goede manier, zonder schade aan lijf en/of materiaal beneden te komen.
De route bleef ontzettend mooi. De waterbuffels staan aangelijnd,
de ossen idem dito of ze worden in een kudde langs de wegen geleid. Nu lopen er samen met de kippen en de kuikens, weer biggen en al van behoorlijk formaat, los op straat.
De jeugd blijft onveranderd enthousiast. We verdenken de opgeschoten jongens van enkele licht onbetamelijke uitspraken na hun 'hello' want er volgt vaak een daverd gelach. De meisjes komen op hun elektrische fietsen naast ons fietsen knopen een praatje aan: 'hello' 'whats your name'. Als wij dan na het beantwoorden van hun vragen wat zeggen, trekken ze zich even terug, komen weer naast ons en nemen afscheid met 'Nice to meet you'. Prachtig!
De schooltijden blijven een groot vraagteken. We zien pieken schoolgaande jeugd rond de klok van 7 uur, om een uur tien en om half elf, om half een en om 5 uur. De schooluniformen zijn zeer divers: van een keurig wit bloesje met blauwe plooirok tot een Schotse ruit met een rood scouting shawltje of een trainingsbroek met een fris lichtblauw shirtje. Veel meisjes dragen een spierwitte broek met een enkellange witte tuniek. Split tot de middel. Als ze op de fiets zitten slaan ze de achterkant dubbel, de voorkant nemen ze in de hand aan het stuur.
Na een lange dag fietsen vinden we in Phan Rang, een klein stadje aan de Chinese zee, een hotel.
In ons eigen Guiness Book of Records kunnen vandaag een aantal bijzonderheden worden opgetekend: de langste fietsdag, de langste fietsafstand, het langste stuk ononderbroken asfalt en de maximum snelheid is vandaag ook vast gebroken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten