't zit d'r op!

Hanoi

Nu onze reis zijn definitieve einde nadert zijn er toch nog een aantal dingen die we gezien willen hebben of gedaan willen hebben. We zitten al vroeg op de fiets. We gaan voor een rondje om het grootste meer van Hanoi, het Hô Tây. Het is prachtig om langs het spiegelde water van dit meer te fietsen. 

We komen in allerlei kleine rustige straatjes en laantjes. Het schijnt dat dit meer is 'ontstaan' toen de Sông Hôn, de Red River, een andere richting op meanderde (nieuw werkwoord).

We bezoeken de Kim Lien pagode. Een mooie en hele rustige pagode aan het meer. 

Dan gaan we door naar de Long Bien brug.  Een meer dan 100 jaar oude, 1682 lange stalen brug over de rode rivier. Deze brug is alleen toegankelijk voor tweewielers en natuurlijk voor al die dames die gekookte maïskolven en fruit verkopen. 

We willen via de tweede brug terug om zo ons rondje te complementeren maar dat feest gaat niet door. Een politieagent komt ons al 'lampindraai' gebaren makend, vertellen dat fietsers niet over brug twee mogen. Flauw, vinden wij, want brommers mogen wel passeren. We fietsen dus twee keer over de oude, roestige, stalen brug.

Ons culinaire lijstje is leeg. We eten nog een keer bun cha en che. Heerlijk! 

Dan slenteren we nog een laatste keer door de kleine straatjes met hun eigen aanbod. Iedere keer ontdekken we weer nieuwe straatjes. Zo komen we vandaag in de aardappel en uien straat. Tientallen winkeltjes naast elkaar die alleen maar allerlei soorten uien, knoflook en zoete aardappels verkopen. We ontdekken de tassenstraat, de plakbandstraat en de schoenenstraat. De winkeltjes zijn volgestouwd. Als je enige belangstelling toont ben je de pineut want men laat je zo ongeveer het hele assortiment zien. Voorbeeldje: we zoeken een t-shirt in een bepaalde kleur, oranje, en een bepaalde maat, size M. Nu blijkt later dat die niet voorradig is daarom krijgen we blauwe, rode, gele en zwart t-shirts in allerlei maten te zien. Dat gebeurt ons nog een keer en daarom bedanken we in winkel drie vriendelijk als ze niet meteen met het gevraagde op de proppen komen.

Bij het hotel aangekomen genieten we nog van de laatste zonnestralen en het zwembad. 

Als we 's avonds zitten te eten worden we overvallen door een gigantische bui. Ons hotel ligt op nog geen vijf minuten lopen: als verzopen katten ...

Dit was onze laatste volle dag. 

De kilometerteller is stil blijven staan op 6177 km

De maximale snelheid, bereikt toen we bergaf 'schoten' - 58 km

Het bewogen gemiddelde - 12,6 km pu

We hebben in totaal 38.409 hoogtemeters gemaakt. Waarbij de maximale hoogte 1611 m was.

Langste dagafstand 153 km

Vandaag is een droom in vervulling gegaan!

Fietsen in zuid oost Azië.

We hebben 5 maanden door Thailand, Cambodja. Zuid Vietnam, Laos en Noord Vietnam gefietst. 

Wat een geweldige reis. Van het begin tot het eind is het één groot avontuur geweest. Wat hebben wij veel gezien en meegemaakt. We hebben geweldige mensen ontmoet. Soms waren het hele korte ontmoetingen, een praatje met een fietsende lotgenoot op de vluchtstrook. Soms zijn we een aantal dagen met elkaar opgetrokken. We hebben geleerd wat gastvrijheid inhoud. We hebben genoten van de cultuur en misschien nog wel meer genoten van de natuur. Wat een schitterende landen!

We hebben ontzettend veel gelachen om die 'rare' Aziaten. Al die brommers, die echt overal rijden. Zelfs op de markten, waar als voetganger al geen doorkomen aan is blijven zij, uiteraard luid toeterend, doorgang eisen. Iedereen die een moker bezit begint een brommerreparatie werkplaats en iedereen met een schaar is kapper. Al die slapende mensen tussen hun waar op de markt, onder de tafeltjes in de restaurants en op de vloer in de verschillende guesthouses.

Azië het land van het warme bier, geserveerd met ijsblokjes en een rietje.

We zijn geschrokken van het weinige dat sommige mensen bezitten. De armoede was soms te zien en te ruiken. Het onderwijs en de gezondheidszorg staan echt nog in de kinderschoenen. Ook de gevolgen van de Vietnam oorlog, in alle door ons bezochte landen, heeft een diepe indruk bij ons achtergelaten.

Het fietsen is ons enorm goed bevallen. Wat een geweldige manier om je te verplaatsen. De afstanden die je kunt overbruggen zijn redelijk groot en je beleeft de omgeving van heel dicht bij. Je maakt makkelijk contact met de plaatselijke bevolking. 

Zie je iets leuks of moois dan knijp je even in de rem en stapt af. De meeste mensen konden dat waarderen en waren net zo nieuwsgierig naar ons als wij naar hen.

Fietsen betekende soms ook 'heel hard werken'. Wat hebben wij geklommen maar wat was het de moeite waard!

We hebben enorm veel water gedronken. Het had totaal geen zin om koud water te kopen. Binnen no-time was het warm. Liters water, cola en ijsthee hebben onze dorst moeten lessen. Onze dagelijkse warme maaltijd bestond uit rijst, noedels, rijst en voor de afwisseling noedels. Potten nescafe hebben we gekocht en pakken pindakoeken. Wat was het heerlijk, om langs de kant van de weg, op een steen, een bakje koffie te drinken en een pindakoek te eten. En dan al dat fruit. We konden er geen genoeg van krijgen: ananas, mango, mangosteen, lychees, ramboetan, pomelo's, bananen, papaya. Heerlijk allemaal.

Reizen op deze manier kent maar één 'zorg': waar slapen we vanavond? We hadden een hangmat bij ons 'in geval van nood'. Die hebben we niet nodig gehad. Ook hebben we geen beroep hoeven doen op de gastvrijheid van de monniken.

Geen zorgen over de APK van de auto, de stijgende prijzen van gas en water of zoiets. Geen afwas, geen ramen lappen en zelfs niet bedenken wat we vanavond zullen eten.

Daarbij moet wel gezegd dat we enorme geluksvogels zijn geweest. Geen enkele lekke band en verder nauwelijks malheur aan de fietsen en niet of nauwelijks gezondheidsklachten. Die ene keer 'op de pot en die ene keer boven de pot' ... 't mag geen naam hebben. 

Natuurlijk 'weet' je bepaalde dingen maar deze reis heeft ons bijna dagelijks doen realiseren dat het een enorm verschil maakt waar je opgroeit. Wat hebben wij een kansen en een mogelijkheden. We hebben ons heel vaak gerealiseerd wat een enorm bevoorrechte mensen we zijn! 

Wat leven wij goed georganiseerd. Noem alleen de vuilnisophaaldienst. Kliko's voor groen, kranten en plastic. Hier is het besef van vervuiling nog niet doorgedrongen of is men in ieder geval niet bij machte het 'vuil' probleem aan te maken. Het 'kleine' plastic is echt een enorm.

.... en o wat zijn kinderen, familie en vrienden ontzettend belangrijk. Geweldig dat er via Skype en whatsapp regelmatig contact mogelijk was. Voor ons waren dat kleine hoogtepunten op de dag. Prachtig al die 'groepen' op de whatsapp en al die flauwekul over en weer. Thuis is dan heel dichtbij.

Heerlijk, we gaan naar huis! Je weet de datum en daar leef je naar toe. Het is geweldig geweest maar het het is net zo geweldig om weer naar huis te gaan!

Marionetten

Hanoi

We vertrekken voor een rondje door de oude stadswijk. Ons eerste doel is het operagebouw. Voor die tijd stallen we onze fietsen bij het Hoan Kiemmeer en kopen kaartjes voor de Waterpuppetshow. Dan gaan we met de benenwagen richting locatie één. Een prachtig gebouw! 

De oude wijk is leuk met mooie geveltjes en grappige winkeltjes maar het 'French Quarter' is leuker. Vandaar dat we onze koers verleggen. 

De Frans wijk is erg levendig: heel veel mensen, veel activiteit, veel lage plastic krukjes van eetstalletjes of van iemand die cola met ijsblokjes verkoopt. Er zijn veel van die zelf gefabriceerde 'ca phé' op de stoep. Diezelfde stoep wordt in bijna heel Azie gebruikt als parkeerplek en is niet bedoeld voor voetgangers.

Er is veel te koop en er is veel te bekijken maar er is maar weinig van onze gading bij. Het kitschgehalte ligt net even te hoog. Daarbij zijn veel dingen ook gewoon bij Xenos te koop of niet meer op ons van toepassing.

We zoeken wederom naar een adres dat een culinair hoogstandje zou moeten zijn. Dit keer zijn we op zoek naar de ultieme 'che'. Wij kiezen voor de zomervariant: che thap nam. Het hoofdbestanddeel is zoete groene bonen, er komt verder gezoete rijst aan te pas, kokosnootmelk, gedroogde appeltjes, lotuszaadjes en gemalen pinda's. Een aanrader!!!

Voor we het weten is het vijf uur en moeten we ons haasten naar 'de schouwburg' voor de Waterpuppetshow. Je kunt niet in Hanoi geweest zijn zonder deze show te hebben gezien. Vandaar! Deze show bestaat uit marionetten die met stokken vanuit het water worden bediend. Deze kunstvorm is al 1000 jaar oud. De boeren sneden marionetten van waterafstotend vijgenhout, naar het model van de dorpsbewoners. De voorstellingen vonden toen plaats in de ondergelopen rijstvelden. Voor deze show worden poppen van zo'n 50 cm lang gebruikt met een gewicht van 15(!) kg. 

We zien allerlei kleine stukje over het dagelijks leven: het planten van de rijst, de visvangst, twee baltsende vogels en een dans. Erg leuk allemaal. Na een klein uurtje komen de poppenspelers hun applaus in ontvangst nemen. Inderdaad tot hun middel in het water.

Dan moeten wij opschieten. Het begint donker te worden en we moeten nog zo'n 13 km fietsen. We storten ons in het verkeer en scheuren, net zoals de meesten met ons, zonder licht naar het hotel. 

Ho Chi Minh

Hanoi

De regen, wind, donder en bliksem hebben vannacht flink huisgehouden: afgerukte takken en ontwortelde bomen. Dit merken we overigens pas als we op de fiets zitten.

De straten zijn nog nat dus we trekken onze regenjasjes aan. Geen spatborden dus flink veel opspattend water. Normaal gesproken zouden we daar niet om malen maar vandaag gaan we bij Ome Ho op bezoek. We hebben de zondagse kleren aangetrokken. Dat wil in het ene geval zeggen dat de pijpen van de afritsbroek worden aangeritst en in het andere geval wordt dat ene jurkje aangetrokken.

De Vietnamesen noemen Ho Chi Minh liefkozend Ome Ho. Ook wordt Ome Ho genoemd als iemand lang 'alleen' blijft. In ons geval dus de eeuwige vrijgezel of de oude vrijster.

Het is ontzettend druk bij het mausoleum. Toch blijft de rij aardig doorlopen en duurt het niet al te lang voor we Ho Chi Minh in 'levende lijve' kunnen aanschouwen. De arme man wilde gecremeerd en ligt nu ten aanschouwen van de hele natie gebalsemd in een glazen kissie.

Hierna gaan we op zoek naar de 'one pillar pagode'. Niet te vinden. Uiteindelijk komen we er achter dat ie achter de hekken en in de steigers staat: restauratie werkzaamheden. Ditzelfde geldt voor de citadel. Niet te vinden! Ook nu weer achter grote hekken vanwege restauratie werkzaamheden. Als we in de buurt van het ministerie van defensie van de fiets stappen om op de kaart te kijken horen we een verschrikkelijk gefluit. Daar kijken we niet echt van op want er is hier altijd lawaai. Als we tenslotte een blik in het rond werpen zien we dat een jonge militair/politie hevig naar ons staat te gebaren. We moeten weg, we moeten doorfietsen. Als we proberen allervriendelijkst de weg naar de citadel te vragen slikt ie z'n fluitje haast in. We fietsen dus maar snel weg.

We fietsen nog even langs de vlaggentoren. In onze ogen niet heel indrukwekkend. Een toren met daarop de rode banier met gele ster van Vietnam.

Ondertussen knorren de magen. We lusten wel wat. We gaan opzoek naar hét adres waar we Banh Cuon moeten eten. Dit zijn gestoomde rijstpannenkoekjes gevuld met gehakt, champignons en garnalen. Natuurlijk krijg je er munt en vissaus bij. Heerlijk!!

's Middags dolen we rond in de Tempel van de Literatuur. Een prachtige tempel. Twee voorportalen, een vijver en het eigenlijke heiligdom. Overal geurt het naar wierook. Deze tempel is gebouwd in 1057 en geldt als de eerste universiteit van Vietnam.

Er lopen erg veel schoolkinderen. We begrijpen dat ze een dagje op stap zijn. Vanmorgen eerst naar het mausoleum, toen nog ingetogen en nu, naarmate de dag vordert, steeds meer uitgelaten. De dames willen wel graag een praatje maken maar moeten zo giechelen dat de basiszinnen ze ontsnappen. Uiteindelijk worden er een hele zwik foto's gemaakt. Zijn wij mooi even het educatieve gehalte van dit schoolreisje.

In de 'avondspits' proberen we naar het hotel terug te fietsen. Er is geen doorkomen aan. We staan shocking klem. Honderdduizend brommertjes, een stuk of wat stadsbussen en een hele horde taxi's, die allemaal hun plekje op rijweg opeisen. Dat doe je toeterend! We lachen ons slap. We duiken een zijstraatje in en fietsen al zigzaggend naar het hotel terug. 

We maken nog even heerlijk gebruik van alle faciliteiten die het hotel ons biedt: sauna, whirlpool, massagedouche en zwembad voor we opzoek gaan naar een plekje om te eten.

Oude wijk

Hanoi

De lange blond/grijze lokken beginnen danig voor de ogen te hangen en hebben dus een schaar nodig. Nu lijkt het alsof een ieder die in Vietnam een schaar bezit zich kapper mag noemen want er zijn ontzettend veel 'hot toc's'. Een spiegel aan de muur of aan een boom gespijkerd, een stoel en knippen maar. Daar maken wij maar geen gebruik van. 

Als we langs een echte hair-salon fietsen, stappen we naar binnen en kunnen gelijk geholpen worden. De wasbeurt gaat gepaard met een heerlijke hoofdmassage en dan wordt met militaire precisie het haar geknipt. De rest komt thuis wel.

Dan vervolgen we de reis en gaan op zoek naar hét eetadres waar je volgens de beschrijvingen beslist Bun Cha Nem Cua Be moet eten. Dit is gegrild varkensvlees met vermicelli noodles en heel veel verse  groene kruiden. Dit alles moet je in en kom soep doen waar al groene mango- en wortelschijfjes in zitten. Erbij krijgen we springrolls met krab. Het is inderdaad verschrikkelijk lekker. Wat wij heel bijzonder vinden, in heel Vietnam; je zit nog niet of ze zetten al een kom of bord voor je neus. Je hebt, of eigenlijk je krijgt geen tijd om rustig even rond te kijken en te bestellen. Je noemt het woord cola en er staan gelijk twee blikjes terwijl één van ons beiden meestal ijsthee drinkt. Als we dan zeggen dat we één ijsthee willen verdwijnen beide blikjes cola en komen er twee ijsthee op tafel. O,o die communicatie.

Na al het goede te hebben genoten stallen we de fietsen aan het begin van een omschreven rondwandeling door het oude stadscentrum. De wandeling begint bij het Hoan Kiemmeer. Hoan Kiem betekent 'teruggegeven zwaard'. Een oude legende vertelt dat een arme visser, van de heilige schildpad uit het meer, een onoverwinnelijk zwaard kreeg. Het zwaard bewees ettelijke jaren goede dienst totdat de keizer, nagenieten van alle overwinningen, langs het meer liep en het zwaard uit de schede wipte. De schildpad trok het zwaard mee naar de bodem. Moraal: gekregen dingen moet je terug kunnen geven. Er wordt beweerd dat er nog steeds een reuzenschildpad in het meer leeft maar je schijnt enorm veel geduld te moeten hebben om 'Nessie van Hanoi' te zien.

We doorkruisen de smalle straatjes van het oude stadscentrum. De huizen of winkeltjes kennen een aparte architectuur. Hele smalle geveltjes. Drie meter was de opgelegde maximale breedte. Iedere straat heeft z'n eigen specialiteit. Een straat vol spijkers, schroefjes en moeren. Een straat vol kinderspeelgoed. Een straat vol feestartikelen. Een straat vol zijden kleding. Het is een erg grappig gezicht. 

We slenteren er met genoegen tussendoor en bekijken alle bedrijvigheid, zakken af en toe op een stoepjes neer voor een slok water. We krijgen vaak meteen een plastic stoeltje of krukje aangeboden en de ventilator wordt bijgeschoven. Geen klanten, redelijk veel toeristen en dan toch zo'n 'behandeling'. Geweldig!

Rond een uur of 6 betrekt de lucht en begint het te waaien. We besluiten de terugtocht in te zetten want dit neigt naar een onweersbui. We zijn gelukkig voor de bui binnen. Die breekt even later in alle hevigheid los! Donders en bliksems!

Hondsberoerd

Dagje Hanoi

We besluiten vandaag een aantal zaken te regelen zodat we ons de rest van de dagen kunnen overgeven aan het leven in Hanoi.

Zo hebben we goede ervaringen met fietsmakers in Vietnam. Eén van de fietsen heeft wat slijtage en nieuwe onderdelen zijn hier én goedkoop én het uurloon wordt of niet berekend of ligt een stuk lager dan in Nederland. Dus op zoek naar een fietsenmaker ...

Dan heeft de fotograaf zijn oog laten vallen op iets 'geweldigs' op fotogebied. Dus ook op zoek naar een fotozaak ...

Dan hebben we twee fietsdozen nodig om onze fietsjes netjes te verpakken zodat ze ongeschonden de vliegreis doorstaan. Dus op zoek ...

Een dagvullend programma.

We stappen om een uur of half negen op de fiets. Het verkeer, en vooral het brommerverkeer in Hanoi is overweldigend. Wat een brommers!! Waar je kijkt ... brommers!! 

Het rijdt allemaal kris kras door elkaar. Wij storten ons in de drukte en zijn binnen no time volleerde Hanoifietsers. 

De eerste fietsdoos is gauw gescoord. We maken hem plat en rollen hem op en dan gaat ie in de lengte achterop. Nu onderscheiden we ons al helemaal niet  meer van de Aziaat op twee wielen.

Dan komen we bij de fotozaak. Er wordt een deal gesloten en de fotograaf onder ons is als een kind een zo blij! Een prachtig maar kolossaal apparaat is het nieuwe bezit. Dat moet natuurlijk uitgeprobeerd. 

De tweede fietsdoos is een ander verhaal. Er moet dik voor betaald. Daar hebben we niet zoveel zin in. Wij scharen kartonnen dozen onder de categorie afval. Dat blijkt hier een ander verhaal. Karton wordt hergebruikt en is dus in die zin geen afval. We hebben inderdaad regelmatig dames zien fietsen met achterop de fiets torenhoge kartonnen verpakkingen. Dat gebeurt hier ook met blikjes en plastic flesjes. We hebben gezien dat die bij b.v. restaurants geteld worden voordat ze mee gaan in gote manden aan de zijkant van de fiets.

Ook wij betalen wat en hebben dan twee dozen achterop. Door het drukke verkeer en in de uiterst smalle straatjes manoeuvreren we dwars door Hanoi.

We crossen op deze manier heel de stad door. Het is in onze ogen nogal een spectaculair gezicht. Hier kijkt geen mens er van op. Prachtig.

We drinken ergens een lekkere shake en fietsen dan door naar de fietsenmaker. Daar wordt de vrouwelijke helft van dit twee mans gezelschap echt níet lekker. De mangoshake??? Hobbelend door de kleine steegjes is de weg naar het hotel terug, een kleine 10 km, een lange rit. De rest van de avond wordt zo'n beetje boven de wc pot doorgebracht. 

Windje mee naar Hanoi

Van Tam Coc naar Hanoi

We fietsen vroeg. Lekker! 

We hebben een behoorlijke tocht voor de boeg. We moeten zo'n 100 km overbruggen voor we Hanoi bereiken. We hebben het windje in de rug. Opnieuw lekker!

Helaas is er niet veel keus wat wegen betreft. Er gaat maar één weg, de QL1, naar Hanoi. Die nemen we dus. We fietsen door redelijke grote steden. Tussen de lange lintbebouwing door zien we wel nog steeds de rijstvelden. Op de weg zelf krijgen we te maken met 'Lassi snelwegrijst'. Op de 2x2 baansweg, gescheiden door betonblokken, rijden vooral bussen, vrachtauto's, brommers en twee fietsers. Eén van de rijstroken wordt volledig in beslag genomen door rijst dat ligt te drogen. De uitlaatgassen slaan lekker neer en menig beest pikt een graantje mee. Kan allemaal! Advies: rijst heel goed wassen.

We eten langs de kant van de weg een ananas en een halve watermeloen. Voor de derde keer: lekker!!! In de fietstassen gaat nog een kilo lychees mee voor onderweg. We krijgen een krukje aangeboden en onze handen worden bijna gewassen. De vrouw van de fruitkraam heeft goede klandizie als wij in haar kraampje zitten.

Vlak voor Hanoi drinken we twee glazen ijskoude nu'oc mia. Dit is uitgeperst suikerriet met limoen. Geweldig voor de dorst! Wederom lekker!!!

En dan bereiken we én Hanoi én geeft de kilometerteller 6000 km aan. Het voelt bijna een beetje als 'missie voltooid'. 

In het hotel krijgen we heerlijk vers vruchtensap aangeboden, er staat een mandje met vers fruit op de kamer, het bed is kingsize en verrukkelijk zacht en de douche heerlijk!!! Wat een luxe!!! 

Tegen de avond slenteren we wat door de wijk en belanden in de allerkleinste straatjes. Het is er volop 'leven'. Er wordt gebakken en gebraden, gekocht en verkocht. Men is hier duidelijk geen toeristen gewend. We worden van top tot teen bekeken en dan breekt er een grote lach door. 

Klimmen

Dagje Tam Coc en omstreken

De wekker staat vandaag bere vroeg ... 4.30 uur. Tja, voor een zonsopgang moet je wat over hebben. Gelukkig is ie ook mooi.

Daarna fietsen we wat kleine weggetjes in, tussen de rijstvelden door. Er wordt hard gewerkt! De rijst wordt handmatig gesneden, daarna worden er bossen van gemaakt. Die bossen gaan óf op een groot zeil en worden met behulp van een lier naar de openbare weg getrokken óf ze worden met karretjes naar de weg gereden. Daar wordt het 'kaf van het koren' machinaal gescheiden. De bossen gaan in een machine. Aan de ene kant wordt de rijst er uitgeschud, aan de andere kant worden de stengels 'uitgespuugd'. Alles wordt op de weg te drogen gelegd. We fietsen door balen 'stro' en langs 'wegdekken' vol rijst. 

Het is verbazingwekkend dat de rijst zo goedkoop is. Handmatig de rijstvelden in orde brengen, daarna de rijst handmatig uitplanten, op dezelfde manier oogsten. Dan machinaal dorsen maar daarna weer handmatig drogen. Men gaat er keer op keer met de hark doorheen en iedere avond gaat de hele handel weer in zakken of wordt afgedekt. Als je dan al die velden vol ziet .... Erg arbeidsintensief, in onze ogen.

De reisgidsen hebben het over de onvriendelijke bejegening van toeristen en de agressieve manier van onderhandelen in deze streek. Onze ervaringen zijn precies tegenovergesteld. Wij vinden de mensen juist ontzettend hartelijk. We worden allervriendelijkst gedag gezegd, men probeert een praatje te maken en ons uit te leggen wat ze aan het doen zijn en er wordt zelfs ruimte gemaakt als we een foto willen maken. Ook op de markt treffen we alleen maar vriendelijke en behulpzame mensen. Ons fruit wordt zeer secuur schoongemaakt. We krijgen wat te drinken aangeboden, men toont zich bezorgd over onze blote schouders en er wordt veel gelachen (om ons?)

Na de zonsopgang en een kopje koffie vertrekken we naar Hoa Lu. De voormalige hoofdstad van deze provincie. Er rest nu alleen nog een keizerlijke pagode. Het is lang geleden dat we een wat, tempel of pagode hebben bezocht. Deze is mooi! 

We beklimmen ook nog de 265 traptreden naar het keizerlijk graf boven op de berg. Dan gaan we door naar de volgende bezienswaardigheid: Trang An. Hier opnieuw een pagode en een boottocht. Voor we afvaren moeten we zo ongeveer met alle Vietnamese bezoekers op de foto. Ze slaan hun armen om onze bezwete schouders, een big smile en 'knip'.

In een roeiboot met zingende Vietnamesen is een nieuwe ervaring. Er worden hardop allerlei kinderliedjes ten gehore gebracht. In de grot die we passeren klinkt dat mooi door. Er zijn grote tassen etenswaar mee de boot ingenomen. Wij delen in alles mee. Zo krijgen we koek, pruimen en meloen. We worden uitgenodigd om mee te doen met 'het ritueel' in de pagode die we onderweg aandoen. We zijn weer spekkoper!

Het karstgebergte is prachtig. We hebben het al in veel variaties gezien deze reis. Nu doet het heel 'lieflijk' aan. De geel groene rijstvelden, rode bloemen langs de kant van de weg en niet al te hoge karstbergen. We zien een waterslang kronkelen en genieten van een 'kingfisher'. Een soort ijsvogeltje maar dan een slagje groter. Geweldig mooi!

Dan gaan we op voor Hang Mua. Een 482 tellende trap, berg op, naar een draak.

Het uitzicht boven is overweldigend. We kijken neer op Binh Ninh aan de ene kant en op de Tam Cocrivier met de bergen aan de andere kant. We zijn er stil van, dit komt ook door ademgebrek van het klimmen.

We proberen op de weg naar beneden te bereken hoeveel we geklommen hebben vandaag. Eerst de 265 treden naar het graf en daarna de 482 treden naar de draak. Totaal 747 treden, gemiddelde traptreehoogte minimaal 10 cm en in de meeste gevallen ruim meer. We gaan er van uit dat we vandaag vlak gefietst hebben maar toch zo'n 1000 stijgende meters hebben gemaakt.

We fietsen terug naar het hotel en genieten van de douche. Daarna schuiven we bij Thom aan tafel. Een vreselijk aardig 'meisje' én we hebben gisteren heerlijk bij haar gegeten! Vandaag is het eten weer verrukkelijk! We sluiten de dag af met een ijsje en kruipen niet al te laat in de lakenzak. Vanochtend was het vroeg, de hele dag in touw en morgen staat de wekker weer voor zonsopgang ingesteld.