De ochtend begon vroeg. Ergens ging een speaker aan en schalde over de hele stad. Daar we niet in een islamitisch land zijn ontging ons de betekenis volledig. Hierdoor zaten we natuurlijk wel heerlijk vroeg op het fietsje.
Gisteravond hadden we een prachtige route uitgestippeld, via kleine weggetjes, langs watertjes naar Ho Chi Min City.
Helaas troffen we na de eerste afslag een mans hoog hekwerk. Geen doorkomen aan. Helaas, helaas want nu moesten we, samen met heel veel anderen, via de QL 1. Te vergelijken met de A 28 ter hoogte van Hoevelaken, in de spits.
We blijven ons verbazen over het verkeer. Er schijnen verkeersregels te zijn maar er is er volgens ons maar een die hier werkt en dat is 'je rijdt niet tegen elkaar aan'.
Dit gaat (bijna) altijd goed. Geen mens die toetert als een vrachtwagen achteruit een oprit indraait en daardoor tijdelijk al het verkeer tot stilstand dwingt. Rood of groen licht het maakt allemaal niet uit. Zolang het goed gaat, gaat het goed.
Heel af en toe zien we een soort van brommercontrole. Het gaat, als we dat met onze snelheid goed zien, om de papieren. De grote van de vracht, de zwaarte van de last of het uitsteken van de lading is niet belangrijk. Geen drukte om niet handsfree bellen. Alhoewel de telefoon soms klem tussen de helm en het oor wordt gezet. Ook wildplassen is hier gemeengoed. Even gechargeerd: de politie heeft het druk met de nummers van onze paspoorten en het nummer van onze visa te noteren. Iedere avond moeten wij ons paspoort inleveren. De hoteleigenaar moet hiermee naar het bureau om het te laten registeren.
Rond 10 uur vanmorgen stonden wij in Ho Chi Min, waar iedereen nog steeds Saigon zegt, bij de fietswinkel voor de deur. We kregen een kopje ijskoffie aangeboden en in de tussentijd werd een volledig nieuw schakelsysteem aangebracht. Het nieuwste van het nieuwste. Het schakelt als een tierelier. Alweer de koning te rijk!!
De middag hebben we gebruikt ter oriëntatie en voor een leuke stadswandeling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten