Marmerberg

Van Hoi An naar Da Nang

.... het is gelukt gisteravond. Van het lijstje kan 'bahn xeo' worden geschrapt. Dit zijn kleine dubbel geklapte pannenkoeken met groente. Na het opdienen sneden wij met de zijkant van de vork - we hebben in al die weken nog geen mes gezien - een stukje van de pannenkoek en wilden dat opeten. Grote 'lampindraai-gebaren'.... grote  hilariteit ....  nee, nee zo hoorden we dat helemaal niet te eten. Een stukje rijstpapier, daar je dubbelgeklapte pannenkoek weer op openvouwen, dan sla, munt, komkommer en iets bieslookachtigs toevoegen en die hele handel strak oprollen en dan dippen. Dezelfde 'techniek' als in Nha Trang maar nu met hele andere gerechten. Heerlijk!

Vanavond gaan we de culinaire ervaring maar niet aan. 

Thit cho staat hier op de menukaart. Dat gaat ons net een stapje te ver. Vier voeten/voeters te ver. Het zal wel een kom rijst worden. Ook erg lekker!

Vanmorgen voor de wekker wakker. Rustig aan alles ingepakt en ontbeten. Rond de klok van 7 uur zaten we op de fiets. Het doel voor van vandaag, Da Nang, ligt op een steenworp afstand van Hoi An. De volgende pleisterplaats is Hue en dat ligt op een ruime 100 km. Iedere kilometer die we er vandaag af fietsen is er een en hoeven we overmorgen niet. We blijven hier een extra dag om een rondje over het schiereiland, een natuurgebied, te kunnen fietsen. 

We fietsen langs de marmerbergen. Dit zijn 5 bergen die plots uit het landschap lijken op te rijzen. Hier wordt prachtig marmer gedolven. Het marmer gebruikt voor het mausoleum van Ho Chi Min komt hier vandaan. We konden onze fietsen stallen en hebben de berg beklommen. 

Onderweg kwamen we langs grotten met boeddha's, prachtige pagodes en nog mooiere uitzichtpunten. Een behoorlijke klim maar zeker de moeite waard.

Het was nog een kippenstukje naar Da Nang. Ondanks dat Vietnam tegenwoordig vrije verkiezingen heeft timmert de partij van 'ome Ho' nog groots aan de weg. We zien immense propaganda borden langs de kant van de weg.

We komen ook in een begrafenisstoet terecht. Voorop rijdt een prachtig versierde pausmobielachtige auto met een groot beeld erin. Daarachter komt de geluidswagen. Dan volgen twee met goud en roodzijde versierde open auto's met hierin de kist en de nabestaanden. Deze mensen hebben allemaal een witte band om het hoofd geknoopt en dragen rode tunieken. Hierna volgen ontzettend veel auto die allemaal een bos chrysanten tussen de voorbumper hebben gestoken. Een indrukwekkend gebeuren. 

We zijn al een aantal keer langs begraafplaatsen gefietst. Wat ons opviel is dat men hier boven de grond wordt begraven. Soms zien we een graf midden tussen de rijstvelden. Andere keren zien we een aantal graven bijelkaar waar ossen tussen lopen te grazen. 

Grafkisten worden hier, net als alle waar, langs de kant van de weg verkocht. De verkoper knoopt tijdens de warme uren een kant van zijn hangmat aan z'n brommertje, de andere kant wordt aan een kist geknoopt. Een wat bizar gezicht, vinden wij.

We vinden na een behoorlijke zoektocht een hotel naar onze zin. Even later lopen we de stad in: de derde stad van Vietnam. Ze hebben een prachtige letterlijke vuurspuwende brug! 

En de meest prachtige marmeren beelden!

My Son

Hoi An

My Son heeft helemaal niks te maken met onze 'jongens' thuis maar is een tempelcomplex in de buurt van Hoi An en daar gaan wij naar toe vandaag!

Vanmorgen om 8 uur werden we opgepikt door een grote touringcar. Na een uur rijden kwamen we, in een prachtig dal. Een dikke ondoordringbare jungle omgeven door indrukwekkende bergen: My Son. 

Dit wordt uitgesproken als mieson. Deze tempels zijn in de 4e eeuw gebouwd door de 'Champeople'. Het is te vergelijken met Angkor Watt (Cambodja) of de Borubodur (Indonesië). Dit complex of beter gezegd dat wat er van over is, was ooit de hoofdstad en het voornaamste religieuze centrum van het Champakoninkrijk. De tempels zijn gewijd aan de Hindoeïstische goden. Met alle symboliek zoals linga en yoni (Ying en Yang) 

De stenen van de torens en de heiligdommen zijn niet gemetseld maar los op elkaar gestapeld. Er groeien geen grasachtigen, kleine varens of mos op en is nauwelijks aan erosie onderhevig. Men is er, ondanks veel onderzoek, nog niet achter hoe dat precies in elkaar steekt. Het tempelcomplex is in de 15e eeuw verlaten en de natuur heeft het geheel overwoekerd. 

Toen de Vietcong zich in de bergen verborg voor de Amerikanen is een groot deel gebombardeerd en verwoest. Onze gids wist boeiend en niet onbelangrijk heel verstaanbaar en veel te vertellen. Echt leuk!!

We gingen met de boot over de rivier Thu Bon terug. Onderweg staken we nog aan bij een dorpje waar de traditionele vissersboten worden gebouwd. Er werd druk getimmerd, hout in vuur gebogen, 

gebreeuwd 

en natuurlijk worden alle boten van 'ogen' voorzien.

De rivier overstroomt ieder jaar en niet zo'n beetje ook. Het water komt minimaal 1 meter hoger en meestal veel meer. Toch geen paalwoningen of noem eens wat anders waarmee mensen hun huizen tegen het wassende water beschermden: terpen. Nee, het gebeurt en dan sjouw je de spullen gewoon ieder jaar weer naar je bootje. We hebben het verhaal met verbazing aangehoord. 

In Hoi An werd ter hoogte van de markt afgemeerd. Even wat gedronken en toen voor een douche terug naar het hotel.

We hebben nog een aantal culinaire bijzonderheden op ons lijstje staan. Eens kijken of we wat kunnen afstrepen na vanavond.

Biezen mandje

Dagje rondom Hoi An

Het was nog geen 5 uur vanmorgen toen de wekker ging. Een enthousiaste fotograaf wilde de terugkomst van de vissers met hun 'buit', de zonsopkomst en Hoi An in alle rust op de gevoelige plaat vastleggen. Het andere deel van dit illustere gezelschap draaide zich nog een keer om.

Na terugkomst, met prachtige plaatjes, 

zijn we op de fiets gesprongen. Een rondje Hoi An. De omgeving is net zo leuk, mooi, gezellig en lieflijk als het stadje zelf.

We zijn via de rivier richting zee gefietst. Ons route bracht ons door het bamboedorp. Alle huizen zijn gemaakt, net even anders dan de naam doet vermoeden, van palmen. 

De stammen worden gekloofd en moeten een jaar in het water en de modder liggen voordat ze verwerkt kunnen worden. 

De bladeren worden op de hoofdnerf in tweeën gespleten en in de zon te drogen gelegd. Daarna wordt het huis opgebouwd waarbij dan wel weer degelijk bamboe wordt gebruikt. Er zijn hele productie'bossen', waarbij de bomen met hun voeten in het water staan, van palmen aangelegd. In smalle bootjes worden de palmbladeren gehakt en vervoerd naar de droogplaats -> de openbare weg.

De vissers maken gebruik van diezelfde bladeren om boten van te vlechten. De associatie van Mozes in z'n biezen mandje ligt voor de hand. De boten lijken net grote ronde tobbes. Heel bijzonder om te zien.

Via een natuurgebied waarbij we dwars door de rijstvelden fietsten kwamen we terug in Hoi An. 

We hebben op de markt een kom cao lau gegeten. Dit is een van de plaatselijke specialiteiten. Het gerucht gaat dat het geheim vooral zit in het kookwater. De mie wordt gekookt in mineraalwater uit een speciale bron in Hoi An. Dat doet er allemaal niet toe het was inderdaad heerlijk!!

's Middags hebben we uitleg gekregen over verschillende traditionele beroepen. Het accent lag op de verschillende fases die een zijderups doormaakt en de productie van zijde. Mooi om te zien.

De twee fietsshirtjes en het jurkje zijn in volle tevreden ontvangen. Het is ongelofelijk dat 'the tailors' dit zo snel en zo perfect kunnen maken.

Geveltjes

Van Nha Trang naar Hoi An

Na een turbulente nacht, met veel getoeter, muziek, ijzige airco en hotsend en botsend door kuilen kwamen we om 7.30 uur aan in Hoi An.

Na wat heen en weer fietsen, vragen en onderhandelen hadden we vrij snel een hotel. We waren toe aan een bak koffie, een broodje en een douche. Heerlijk warm water!! Wat een genot.

Daarna het stadje in. Een hartstikke leuk, kleinschalig gebeuren. Hoi An heeft niet te lijden gehad van de Amerikaanse oorlog, zo wordt de Vietnam oorlog hier genoemd en heeft nog leuke authentieke geveltjes, bruggen en een klein haventje. 

Het stadje ligt 'ver' van zee (4 km) dus kent geen badplaats fratsen zoals opblaaskrokodillen en dergelijke. Hoi An ligt aan een grote rivier en heeft daarom een kleine vissershaven. De boten zijn allemaal beschilderd met een oog.

Dit is om de kwade geesten te weren. Ook op veel huizen zien we deze ogen.

Het zonnetje deed erg z'n best vandaag. De gevels van de huizen zijn veelal geel, lichtblauw of ossenbloedrood (!) gekleurd. 

Dit samen met de vele lantaarns die her en der zijn opgehangen en de fruitverkoopsters geeft dat een vrolijk straatbeeld. 

We hebben heerlijk geslenterd en de op loop afstand te bezichtigen bezienswaardigheden gedaan.

Hoi An is ook het stadje van de kleermakers. Er zijn twee fietsshirtjes en een jurkje besteld. Morgen passen en ophalen. We zijn erg benieuwd hoe het er hier morgen aan toe gaat. Op woensdag en op zaterdag is het in de stad namelijk verboden te rijden. Dit geldt ook voor fietsers!!

Bus

Na lang wikken en wegen, kilometers berekenend, dagen tellend en ons 'highlight'lijstje bestuderend komen we tot de conclusie dat we toch een stuk met de bus gaan.

Dat betekent met de nachtbus van Nha Trang naar Hoi An. Vanavond 18 uur melden, vertrek een uur later. Dat betekent ook een extra dag Nha Trang. 

We moeten om 12 uur het hotel verlaten. Voor die tijd willen we nog speelbal van de golven zijn.

Daarna nog even lekker douchen en dan zien we wel hoe we de middag vullen.

Het is al druk op het strand. We klieren even heerlijk in de zee en laten ons daarna door de zon opdrogen. Het leven kan soms zo ongecompliceerd zijn.

Nadat we het zout van ons hebben  afgespoeld gaan we op zoek naar een eetadresje. We hebben ergens gelezen dat je daar nem nuong (?) moet eten. Wat het is weten wij ook niet maar in het kader van 'alles' proberen ...

We krijgen een gigantisch bord vol allerlei 'groen', een bordje komkommer en mangoschijfjes, een kom warme wortelpuree, een bord gegrilde gehakt oid met gefrituurde loempiavelletjes en vellen rijstpapier. We moeten alle ingrediënten op die vellen leggen, strak inrollen en daarna in de warme puree dompelen. Heerlijk!!! We smullen!! Echt een aanrader!

Nog wat op de boulevard rondgeslenterd en de laatste uren voor de busrit op een terrasje met een ijsjoghurt, ook een aanrader, doorgebracht.

En dan met de bus ...

Onze vorige ervaring was dat er met de fietsen niet echt voorzichtig wordt omgesprongen. We staan er nu met onze neus bovenop en geven niets uit handen. Dat wordt ons niet helemaal in dank afgenomen. Uit een van de fietsen moet het voorwiel maar dat zit ook alles in de bus. De chauffeur is er een van het woestere soort. Al toeterend scheurt hij door de nacht. De airco staat op ijskoud. 

Om 7.30 uur komen we aan. Gloeiende, gloeiende: toch schade! Een winkelhaak in het zadeldek en het beschermrubber bij stuurpen naar de Filistijnen. Gelukkig geen vitale onderdelen. We kunnen met duct tape volstaan.

Gauw op zoek naar een onderkomen voor de komende nachten.

Dagje Nha Trang

Zaterdagnacht ... dus ... karaokenacht ... dus ... oordoppennacht ... maar ... heerlijk geslapen!!!

Een dagje rust. We zijn toch wel wat moe, voelen hier en daar een pijntje, niets om over naar huis te schrijven maar een pukkeltje op de rand van je zeem is niet lekker, een steek in de knie is ook niet lekker en het is tijd om alle indrukken en belevenissen te laten bezinken. Daarbij moeten de fietsen weer even worden nagekeken: boutjes, schroefjes, moertjes, een likje vet, een drupje olie. Ook moeten enkele kledingstukken en een fietstas met naald en draad worden bewerkt.

Vanmorgen eerst maar eens lekker naar het strand. Enorme golven! 

Pootje baden is er hier niet bij. Als je tot je enkels in het water staat neemt de krachtige onderstroom bezit van je en word je meegesleurd. Je bent in een keer door. De golven nemen je alle kanten mee op en gooien je als een speelbal weer op het strand. Alsof je niks bent. We hebben diep ontzag voor de kracht van de natuur en specifiek de zee.

We willen 's middags naar de torens van de oude Chamstammen. 

De fietsen van het slot gehaald en op weg. Het is hartstikke leuk om je op je fietsje door de stad te verplaatsen. We schieten kleine straatjes in als ze ons leuk lijken en als volleerde Aziëfietsers gaan we mee met de grote stroom op de drukkere wegen. 

We komen langs het busstation en oriënteren ons betreffende prijzen, mogelijkheden en vertrektijden. Onze geplande route is erg ambitieus opgesteld dus we willen wat kilometers 'kopen'. Ook een rondje oriëntatie bij het treinstation. Dat blijkt geen optie want fiets en persoon kunnen niet gelijktijdig worden vervoerd. Dit klinkt alsof de communicatie in vlekkeloos en vlot Engels gebeurd. Niets is minder waar. Met tekeningetjes komen we achter de prijs per persoon en de prijs voor de fietsen. Ook voor bagage dient betaald. Het voelt alsof we pictionairie spelen. Alle partijen hebben er lol in. Mannen in uniform en grote petten kijken ons streng aan en willen dat we onze fietsen ergens anders neer zetten. Als we dat als brave burgers doen stuurt een ander ons weer weg. Een soort kastje en muur.

Het is zondag maar er is overal bedrijvigheid. We zien dat sommige scholen gewoon open zijn. Ook de meeste winkels zijn gewoon geopend en als we over en markt fietsen blijkt ook die volop in bedrijf. We krijgen een kom heerlijke mie met loempiaatjes, ei, varkensvlees en lekker veel groente. 

De Chamtorens zijn mooi. 

We raken nog even aan de praat met twee Nederlanders. Zij dragen een T-shirtje van de Berenloop dus dat vraagt om een reactie. Ook fietsers. Zij fietsen van noord naar zuid, net andersom dan wij doen. 

Zuid Chinese Zee

Van Phan Rang naar Nha Trang

Als we vanmorgen (alweer) vroeg vertrekken hebben we lange schaduwen voor ons uit. 

De zon doet flink haar best. Als we Phan Rang achter ons hebben gelaten komen we op de doorgaande weg richting Hanoi uit. Daar zijn we nog een dikke 1000 km van verwijderd. 

We waren gewaarschuwd voor deze weg: het zou verschrikkelijk druk zijn en je zou van de weg gereden worden door passerende brommers die breed beladen zijn. Het valt ons enorm mee. Ja, het is een drukke weg maar we hebben het erger meegemaakt. 'There are nine million bicycles in Beijing, thats a fact' en het is een feit dat in Vietnam net zoveel of misschien nog wel meer brommers rondrijden. We hebben weer te maken met 'stalkers'. Als ze naast ons komen brommen en we knikken dan krijgen we een vriendelijk knikje terug. Als wel 'hello' zeggen dan wordt er gelachen en komt er een vrolijk 'hello' terug. Als we een praatje proberen aan te knopen ... dan gaan ze er als een speer vandoor! 

We voelen de rit van gisteren nog in de benen. Ondanks dat we een aantal keren een lift krijgen aangeboden, waar overigens grof geld voor gevraagd wordt, besluiten we niet op dit 'aanbod' in te gaan. 

We nemen de rustige route over het schiereiland om naar Nha Trang te gaan. Daar staat van alles op stapel. Er staan enorme borden met allerlei soorten resorts die daar moeten gaan verschijnen. Er staan grote hekken om nog grotere percelen. De bermen zijn al prachtig aangelegd. Er bloeit bougainville, van diep paars tot fuchsia rose. De boompjes zijn in allemaal mooi in vorm gesnoeid. Er is alleen geen levende ziel te bekennen.

Als we tussen de middag op zoek gaan naar iets te eten is de locatie steeds een verrassing. Soms schuiven we aan in een garage. De tafeltjes staan tussen de brommers. Je kunt bijna niet binnen komen omdat men de brommer tot aan en zelfs tot in de eetgelegenheid rijdt. Soms eten we op het stoepje voor een stalletje en soms zitten we op mini krukjes aan mini tafeltjes. Fietsen maakt hongerig. Het maakt ons niet zoveel uit en het eten smaakt steeds voortreffelijk! 

Het laatste stuk moeten we klimmen maar worden, boven aangekomen, beloond met een prachtig uitzicht over de Zuid Chinese Zee. Dikke witte golven uit de azuur blauwe zee breken tegen hoge kliffen aan. Prachtig! In de verte zien we hagelwitte stranden. Ons doel voor vandaag!

Terug naar de kust

Van Dalat naar Phan Rang

Van 1500 m hoog naar zeeniveau, dat kan alleen maar afdalen betekenen! Een naïeve gedachte, zo bleek nadat we op het zadel zaten. 

Het was fris toen we vertrokken: kippenvel en blij met de lange mouwen. De eerste 45 km moesten we stijgen, een stukje dalen weer stijgen wat langer dalen en dan toch weer omhoog. Daarbij moesten we een behoorlijke tegenwind en de Vietnamese variant op zoab trotseren. Zoab: met een hoofdletter Z (zeeeeer) en een hoofdletter O (open, open, open) asfalt, beton.

Een of andere malloot stond de weg nat te sproeien. Fijn tegen het stof maar onze kleurige en keurige shirtjes zagen eruit alsof een klas kleuters zich met bruine vingerverf had uitgeleefd.

De route leidde ons langs prachtige lintdorpen aan de stijgende weg, geweldige uitzichten over de omgeving en door en langs rijst-, koffie- en tabaksplantages. De tabaksbladeren worden aan lange bamboestokken geregen en daarna te drogen gehangen. Als wij foto's willen nemen is dat geen enkel probleem. Het levert een hoop gelach op.

De route is heerlijk rustig! Een verademing: geen getoeter!!

In een hoge bocht op een prachtig uitzichtpunt riepen twee dames vanuit hun kraampjes 'hè stop here'. Aan een dergerlijk verzoek moet je gehoor geven dus ... Bij het ene kraampje een schoongemaakte ananas en twee mandarijntjes gegeten. Het andere kraampje voorzag ons van een heerlijk bakje koffie.

Meteen hierna begon eindelijk de lang verwachte afdaling en wat voor een: een tweebaansweg met een laag asfalt zo strak als een biljartlaken. Met een smile van oor tot oor sneden we de bochten in. Rechterbocht: rechter knie omhoog en bij een bocht naar links de linkerknie omhoog. Het ging als een speer. Nu was het onze beurt om het niet zo nauw met de snelheidsadviezen op de borden langs de kant van de weg te nemen. 

Na zo'n 8,5 km lag er een balk dwars op de weg en was het woord wegdek letterlijk wegdek. Steenslag, zand, dikke keien, kuilen en gaten. Een uitdaging om op een goede manier, zonder schade aan lijf en/of materiaal beneden te komen. 

De route bleef ontzettend mooi. De waterbuffels staan aangelijnd, 

de ossen idem dito of ze worden in een kudde langs de wegen geleid. Nu lopen er samen met de kippen en de kuikens, weer biggen en al van behoorlijk formaat, los op straat. 

De jeugd blijft onveranderd enthousiast. We verdenken de opgeschoten jongens van enkele licht onbetamelijke uitspraken na hun 'hello' want er volgt vaak een daverd gelach. De meisjes komen op hun elektrische fietsen naast ons fietsen knopen een praatje aan: 'hello' 'whats your name'. Als wij dan na het beantwoorden van hun vragen wat zeggen, trekken ze zich even terug, komen weer naast ons en nemen afscheid met 'Nice to meet you'. Prachtig!

De schooltijden blijven een groot vraagteken. We zien pieken schoolgaande jeugd rond de klok van 7 uur, om een uur tien en om half elf, om half een en om 5 uur. De schooluniformen zijn zeer divers: van een keurig wit bloesje met blauwe plooirok tot een Schotse ruit met een rood scouting shawltje of een trainingsbroek met een fris lichtblauw shirtje. Veel meisjes dragen een spierwitte broek met een enkellange witte tuniek. Split tot de middel. Als ze op de fiets zitten slaan ze de achterkant dubbel, de voorkant nemen ze in de hand aan het stuur.

Na een lange dag fietsen vinden we in Phan Rang, een klein stadje aan de Chinese zee, een hotel. 

In ons eigen Guiness Book of Records kunnen vandaag een aantal bijzonderheden worden opgetekend: de langste fietsdag, de langste fietsafstand, het langste stuk ononderbroken asfalt en de maximum snelheid is vandaag ook vast gebroken.

Tour Noi Thanh

In en rond Dalat

Om 8.15 uur werden we opgepikt door twee man; een 'driver' en een 'guide'. De laatste was duidelijk in opleiding. Deze jongen deed een toeristische opleiding en moest zijn Engels verstaanbaar leren spreken. Hij werd gesoufleerd door de chauffeur annex gids.

We zijn begonnen met een tocht naar Langbiang mountain. Een prachtig uitzicht op de Golden- en Silverriver en de omgeving van Dalat. 

De Lang Biangberg, de berg van de dame, is de hoogste berg in de omgeving met 2163 m. Er hoort een mooi verhaal bij van een onmogelijke liefde tussen een jongen van de Chillstam en een meisje van de Latstam. Ze verlieten hun stam en vluchten de bergen in. Het meisje werd ziek van heimwee. De jongen vertrok om de dorpsbewoners te waarschuwen. Toen ze terugkwamen was haar lichaam verdwenen maar in plaats daarvan was een berg ontstaan in de vorm van een vrouwenlichaam.

Daarna door naar Lat village. Dit is een minderheidsgroepering in Vietnam. Tot voor kort leefden zij nog volledig autonoom in de bossen. We kregen prachtige verhalen te horen over buffeloffers, tevens de bruidsschat, de muziek en de muziekinstrumenten. Er werd voor ons gezongen en we kregen eigen gemaakte rijstwijn te drinken.

Na het liefdesverhaal van 'Romeo en Julia' was het tijd voor de Valley of Love oftewel Thung Lung Tinh Yeu. Een prachtig park, mooie uitzichten maar erg aangelegd en iets te veel 'love' naar onze smaak. 

Natuurlijk kwamen we er niet onderuit ...

Na de lunch omvatte het middagprogramma een bezoek aan de zijdeborduursters. Monnikenwerk op borduurgebied! Ongelofelijk knap. Wat een tijd en wat een werk. 

We zijn met de kabelbaan - leverde een prachtig vergezicht op over de stad en de bergen - naar het klooster en het Tuyen Lam Lake gebracht.

Als slotstuk brachten we nog een bezoek aan de Datanla waterval. Hier zijn we met de rollercoaster naar toegegaan. Een beetje het idee van het stadstreintje maar wel leuk.

En ...

omdat we het niet kunnen laten ...