Toen wij vanmorgen vroeg en dan bedoel ik ook echt vroeg, op de fiets stapten was er volop leven in het stadje. Er hangen al dikke rookwolken boven de verschillende kraampjes.
Veel mensen op de been en ze schuiven allemaal aan voor hun eerste bordje rijst.
Wij fietsten vandaag langs een van de negen zijarmen van de Mekong. Deze zijarmen zijn nog grote jongens met een behoorlijke stroming. Ze vertakken zich vele malen. Hoe kleiner de vertakking, hoe meer drek en hoe groter de stank. Regelmatig moesten we met een veer oversteken.
Het eerste deel van onze route voerde langs een niet al te grote weg met aan beide kanten van de weg bebouwing. De ene kant heeft uitzicht op de Mekong, de andere kant van de weg kijkt uit over de rijstvelden. Toch leven de mensen aan de straatkant.
Er wordt van alles op karretjes te koop aangeboden. Natuurlijk vis in allerlei soorten en maten, vers en gedroogd. De groente en fruit karretjes maar ook de vleeskar met varkenspootjes, varkenssnuiten en grote stukken vlees aan vleeshaken. De kar met de vegers en de bezempjes. Die laatste zullen hevig aan slijtage onderhevig zijn want die worden veel ter hand genomen. Helaas blijft het een troep want men veegt alleen het eigen straatje schoon (letterlijk) en laat de boel daarna verwaaien. Dan is er ook nog de kar met allerlei plastic teiltjes, bakjes, zeefjes, kommetjes. Een rijdende tupperwareparty. We hebben ook een aantal mobiele kledingkarren gezien. Natuurlijk lopen daar dan ook nog de snackverkopers tussen. De snacks zijn van een ander kaliber dan wij kennen: veel soep, rijst of noedels met vlees. We zijn de Vietnamese loempia nog niet tegen gekomen.
We worden ingehaald door kleine vrachtwagens, een enkele bus en verder alleen door brommers. Heel veel brommers, ontzettend veel brommers.
Helaas voeren de bestuurders onderling hele 'gesprekken' door met elkaar of tegen elkaar te claxonneren. Knettergek word je er op den duur van. Daarbij maken ze ook nog eens het geluid van een achteruit rijdende vrachtauto als ze hun knipperlicht aanzetten. Een kakofonie aan geluid. Je reageert op een gegeven moment nergens meer op.
Tijdens onze koffie-, lunch of fruitbreak komen de mensen gewoon op hun hurken bij ons zitten kijken. Een gesprek aanknopen is niet mogelijk. We delen hier en daar een koekje uit en worden beloond met een big smile.
De weg werd een stuk rustiger toen we de Mekong verlieten. Heerlijk!
We verbazen ons over wat allemaal langs de kant van de weg licht te drogen. Vis: zolang we in de buurt van water vertoeven zal dat ook vast zo blijven. Want hoe klein het watertje of modderpoel ook is er staat altijd wel een stok voor een netje of een fuik.
We zagen gisteren al dat de mensen in Vietnam zich de luxe van een bloemetje permitteren dwz grote gele en oranje afrikaantjes in een pot. Vandaag zagen we dat de bloemen in de zon lagen te drogen. Of iets saffraanachtigs of voor een potpourri want ernaast liggen de schillen van mandarijntjes te drogen.
Verder veel hout, houtjes en kokosnootschillen. Deze worden gebruikt als brand'hout'. Ook de kleine zoete banaantjes liggen in repen gesneden in de zon te drogen. Evenals de rode pepers.
Ook ligt er allerlei ondefinieerbaar spul te drogen. Wij vermoeden een goedje om de bodem mee te verrijken. Stront dus ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten