Halong Bay op het vasteland

Van Dong Hung naar Tam Coc

De weg voert ons vandaag van A naar B en daar is eigenlijk alles mee gezegd. Niet een heel interessante route dus. Af en toe zitten er een paar mooie stukjes in maar als we weer op de 'grote' doorgaande weg belanden is het gewoon kilometers draaien.

Natuurlijk valt er toch het één en ander te melden. Zo merken we op dat in de wat grotere plaatsen de (gokje) Vietnamese staatsradio van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat (wederom gokje) propagandistische geluiden laat horen. Ben je mooi klaar mee! Je zult last hebben van hoofdpijn en naast een speaker wonen! Wat hoofdpijn betreft: dat is hier zichtbaar voor een ieder. Alle mensen die met een pleister op hun slapen rondlopen hebben pijn; hoofdpijn.

Na een goede drie weken genoten te hebben van de kleurrijke traditionele kleding zijn we nu weer beland in de haute couture van de pyjama. Zelfs de heren Clemens & August Brenninkmeijer zouden er moeite mee hebben. Verder valt te melden dat veel mannen hier met een groene tropenhelm op rondlopen en deze ook op de brommer gebruiken. We zagen zelfs dat de vogelverschrikkers in de rijstvelden getooid zijn met deze helm. Ook de 'reguliere' bromfietshelm en natuurlijk de rieten hoed wordt gebruikt om de vogels af te schrikken. Geweldig!

Het is weer warm vandaag. Daar weten de Vietnamesen wel raad op. Ze dopen een klein lapje in koud water en knopen dat als een hoofddoekje op hun hoofd. Daar gaat de rieten hoed weer overheen. Esthetisch misschien niet verantwoord maar het hoofd koel houden ...

De dorpjes veranderen wat van karakter. Soms doet het wat Chinees-achtig aan met pagodes en tempeltjes met draken en omkrullende dakranden. Ook zien we bij sommigen mannen zo'n Chinees achtige sikje. We zitten helemaal niet meer heel dicht bij China dus ...?

Een andere keer zien we kerktorens aan de horizon. Dat is dan ook wel weer een raar gezicht.

Aan het eind van de rit zien we prachtige bergen verrijzen. De karstbergen van Ninh Binh en Tam Coc. Dit gebied wordt het 'Halongbay in de rijstvelden' genoemd. 

We nemen onze intrek in een hotel en lopen even later een rondje door het dorp. Dorp is een groot woord voor de lange straat met alleen maar toeristenwinkeltjes en bijbehorende prijzen. We lopen een rondje om het meer en we zitten even op een randje bij de rivier te kijken naar de roeiers die de toeristen langs de verschillende grotten roeien. 

Dat roeien gebeurt hier niet met de armen maar men gebruikt de voeten. Waarom ... we moeten het antwoord schuldig blijven.

Dan belanden we in de buurt van de markt. Er wordt langs de kant van de weg van alles en nog wat gebraden en gebakken. We proeven hier en daar wat. Erg lekker allemaal!

Stelletje malloten ...

Van Cat Ba naar Dong Hung

We 'hoppen' van Cat Ba naar Cat Hai met de ferry voor 20 hele eurocent. Daarna van Cat Hai naar het vaste land: kosten omgerekend zo'n 32 eurocent. Daarvoor zit iemand in een hokje die je de kaartjes verkoopt en daarna zit er iemand bij een hekje die controleert of je kaartjes hebt. Beide keren zijn wij de laatsten die op de pont stappen. De ferry ligt al 'onder stoom'. Achter ons gaan de hekken dicht, worden de trossen los gegooid en varen we weg.

We laten de bijzondere en mooie natuur van Halong Bay achter ons. We kijken nog een paar keer achterom en zien het karstgebergte aan de horizon vervagen. Prachtig!!

Op het vaste land komen we in de drukte van het havengebied van Haiphong. Grote vrachtwagens, met immense zeecontainers als lading, denderen ons al toeterend voorbij.

Zo gauw we áf kunnen slaan doen we dat. We komen op rustige landweggetjes, langs de rijstvelden en door kleine dorpjes. Er is volop bedrijvigheid. De rijst wordt geoogst en ligt langs de kant van de weg te drogen. Op andere momenten zien we rekken vol gesneden tabak. Die liggen ook te drogen. 

Héél véél rekken vol. We proberen te berekenen hoeveel pakjes shag je van één rek zou kunnen vullen. We komen er niet uit. Met behulp van een leeg rek wordt de tabak omgekeerd zodat er aan alle kanten gedroogd wordt. 

Het stinkt trouwens behoorlijk. Als we stil staan om een foto te nemen krijgen we de dorpsgek op ons nek. We maken ook een foto van hem en maken een praatje. Zo gek als een deur!

Het ene dorp ligt vol shag. Het andere dorp staat vol prachtige besneden meubelstukken. In weer een ander dorp is men volop aan het lassen. Kapstok, na kapstok, na kapstok. Dit lassen doen ze zonder oogbescherming. Een enkeling zet een zonnebril op.

Hoe we ook ons best doen om de doorgaande weg te vermijden uiteindelijk kunnen we er niet omheen. Een drukke weg. Veel bussen, veel grote auto's en heeeel veeeel brommers. Onder het 'brommen' proberen ze ons nog van alles te verkopen: kokosnoten en meloenen! Levensgevaarlijk! Stelletje malloten! Ondanks dat beide weghelften (soms) door betonnen blokken van elkaar zijn gescheiden rijdt men rustig luid toeterend tegen het verkeer in. Wij vinden dat een staaltje 'je reinste brutaliteit'. Hier maalt er geen mens om.

Het is vandaag erg warm. Ondanks dat ons vel al bijna 5 maanden zon te verduren heeft gehad kleurt ze toch hier en daar licht rood. Hoe is het mogelijk! Het water, gelukkig ruim voorradig, is weer niet aan te slepen. Na een dikke 100 km stoppen we ermee. We zien een hotel en nemen onze intrek. De douche is behalve smerig ook verschrikkelijk lekker. Je verlegt op een gegeven moment toch je grenzen. We spuiten vaak zelf eerst de toilet en wasbak schoon en maken dan pas gebruik van de ruimte. Ach ja ... nog even.

Halong Bay

Halong Bay

WAUW en nog eens WAUW!!

Negentienhonderdnegenenzestig karstbergen rijzen recht omhoog uit de Golf van Tonkin in Ha Longbaai of op z'n Vietnamees: Vinh Ha Long. Dit betekent: de Baai van de dalende Chinese draak. Sinds1994 is Halong Bay opgenomen op de Werelderfgoedlijst van Unesco. Het is een spectaculair gezicht!

Vandaag vaart daar een bootje tussen door met o.a. twee fietsers aan boord; danig onder de indruk.

We worden 's ochtends om 8 uur opgepikt en rijden met een busje naar de boot. We varen gelijk het haventje uit en zijn meteen omringt door de prachtigste rotsformaties. Veel eilanden hebben een naam die ze te danken hebben aan hun vreemde vorm. Helaas miezert het beetje. Volgens de fotograaf aan boord levert dat de prachtigste luchten op; goed voor foto's. Het geeft inderdaad niet, een licht miezertje en een voortreffelijke temperatuur! Een uur later is het droog en doet de zon haar best door het wolkendek heen te dringen.

Het is prachtig om tussen al deze rotsformaties door te varen. De ene rots steekt als een naald rechtomhoog uit het water, de ander is aan de onderkant helemaal uitgesleten en vormt een doorgang.  Sommige bergen of eilanden zijn hol met enorme grotten. We komen voor de zoveelste keer ogen te kort om alles te kunnen bekijken.

Na een aantal uren varen meren we af bij een vlot met daarop allerlei kajaks. We stappen over en krijgen de opdracht mee ons over een uur weer te melden. We gaan fluks van start en kajakken prachtig tussen de verschillende bergen door, manoeuvreren door nauwe doorgangen en gaan grotten in. 

Als een ieder zich braaf na een uur meldt staat er een heerlijke lunch voor ons klaar: rijst, springrolls, tonijn, tofu, morningglorie (een soort spinazie) en omelet. 

Daarna gaan mogen de liefhebbers nog een uur kajakken. Er is ook een groep die een grot gaat bezoeken. Wij hebben, na alle grotten die we intussen hebben gezien, dit niet meer bijgeboekt en schieten nogmaals de kajak in.

Als de groep weer compleet is varen we opnieuw weg. We doen een 'strandje' aan dat nu helaas onder water staat. Hoogwater! Lekkere navigator die kapitein. 

We duiken of springen het helder blauwe water in en zwemmen naar het onderwater strand. Hartstikke leuk. Lastig zwemmen want de golven komen om de hoek van de klif van twee kanten. We duiken wat stenen, schelpen en koraal op. Er wordt 'stereo' van boot gedoken en er worden salto's gemaakt. Als iedereen is uitgezwommen wordt het anker gelicht en gaan we naar een 'fishing village'. 

In deze drijvende dorpen wonen vissers die in het ondiepe water 200 soorten vis en 450 (!) soorten weekdieren vangen. Deze worden in bakken 'bewaard' totdat ze groot genoeg zijn voor de markt. We lopen over de smalle planken tussen de verschillende bakken door. In sommigen zwemmen 'kingfish'; het lijken wel haaien. In andere bakken zien we prachtig bruin, blauw gekleurde inktvissen. Wat een bijzonder leven in die drijvende dorpen!

Dan zit onze tocht voor vandaag er al weer op. Het was ontzettend de moeite waard deze populairste toeristenbestemming van Vietnam met eigen ogen te hebben kunnen aanschouwen!!

Rustdag

Dagje Cat Ba

We slapen uit! Dat wil zeggen, voor 7 uur zitten we al aan ons eerste bakje koffie. Er staan voor vandaag een paar dingen op het programma. Zo moet er aan de fiets gesleuteld, willen we een tocht door Halong Bay boeken en moeten we zien uit te vinden hoe we vanaf Cat Ba in Haiphong geraken.

Voor het douchen uit wordt er gesleuteld. Er wordt aan stelmoertjes gedraaid, er komt wat extra olie op de draaiende onderdelen en de kettingpons wordt gehanteerd. Helaas blijkt dit alles niet afdoende. Het grote blad voor kan niet meer gebruikt. Gelukkig is dit niet het meest gebruikte blad en komen we op de resterende twee bladen vast wel in Hanoi en dus thuis.

Dan gaan we op zoek naar een dagtocht voor morgen. Het aanbod is divers en we vinden al snel wat naar onze smaak: met de boot door Halong Bay, snorkelen, kajakken, een bezoek aan een vissersdorp en nog met de boot door Lon Ha Bay. Ook krijgen we daar informatie over de ferry, de slowboat en de speedboat naar Haiphong. Nu kunnen wij weer verdere plannen maken!

We lopen over de markt van Cat Ba. Een gigantisch aanbod van allerlei zeevoedsel. Al ziet dat er in onze ogen niet altijd als 'te eten' uit. Er staan bakken vol vissen en visjes, krabben, kreeften, zeepaardjes, zeekommer en - egels. Er liggen allerlei soorten garnalen; van hele kleintjes tot hele grote. Die laatsten zien er gewoon wat eng-ig uit. Wat er echt 'eng' uitziet zijn de pijlstaartkrabben of samkrabben.

Ze behoren tot de degenkrabachtigen en worden gezien als levende fossielen. Hun helder groene, deelbare pantser doet denken aan een helm en achteraan heeft het dier een staart als van een pijlstaartrog. Deze krab is het symbool van verliefden. Tijdens 'de daad' behorende bij het zorgen voor nageslacht, klampt het mannetje zich een dag lang vast op de rug van het vrouwtje. Volgens de traditie horen deze dieren per koppel te worden verkocht en gegeten.

Veel van wat er op de markt verkocht wordt kun je in 'verse' maar ook in gedroogde vorm kopen. Verder bestaat het aanbod uit duif, hond, egel, eekhoorn en gekko. 

Gelukkig kunnen we heel veel fruit en groente kopen en staat er op de menukaart in de restaurants ook gewoon 'fried rice' om maar iets te noemen. Het wordt later op de dag, uiteindelijk een heerlijk visje, vers uit het aquarium en daarna gegrilld met een sausje van tomaten, ui, lemongrass en gember op ons bord. We hebben zitten smullen!!

Daarvoor hebben we een tijd lang zitten kijken naar alle bedrijvigheid in het haventje. Er zijn veel roeisters, in de ovalen biezen bootmandjes, die allerlei soorten vis en aanverwante artikelen naar de wal brengen. Daar wordt de vangst meteen gewogen en afgevoerd naar de verschillende restaurants. Ook roeien zij mensen naar de drijvende huizen en restaurants. Activiteit alom! Leuk om te bekijken.

Bij een 'rust- en ontspanningsdagje' hoort een massage, vinden wij. Dus laten we ons lekker masseren; schouders, rug, benen, voeten en hoofd. Heerlijk!

Tijdens de warmste uren van de dag is het stadje uitgestorven. Wat er rondloopt is toerist. De plaatselijke bevolking zoekt de koelte, de schaduw en een 'bed' op. 

Zo rond een uur of vier begint er weer langzaam leven in de brouwerij te komen. Wij proeven wat hapjes die op dat moment worden klaargemaakt. Gebakken rund- en varkensvlees gewikkeld in groen blad komt op ons favorietenlijstje. Erg lekker!

' s Avonds eten we dus dat heerlijke visje: cã chim. Een dorade-achtige vis. 

We slenteren nog wat langs de boulevard en genieten van een ijsje en 'het kijken'.

Een oase van rust

Van Dong Trieu naar Cat Ba

We zitten al vroeg op onze fietsen. Toch is het leven al in volle gang. De bussen en vrachtwagens laten zich duidelijk horen en 'de brommertjes' vertrekken zwaar beladen naar hun werkplek. We zien weer van alles voorbij komen: een opengesneden en dito geklapt varken achter op de brommer. Je kunt z'n (spare)ribben tellen. Een brommer op een brommer. Een brommer met 13 kratten bier. Zeker een feestje gehad! Een brommer die dwars achterop een doodskist vervoerd. Brommers zwaar beladen met allerlei gereedschap en grote manden. Die vertrekken naar de gele rijstvelden. De rijst is hier klaar om te oogsten. 

We zien dan ook veel rieten hoedjes bewegen in de velden. Een grappig gezicht!

Het plan is om de veerboot naar Cat Ba te nemen. Als dat niet lukt - de boot vaart tot 10.30 uur -fietsen we door naar Halong om te kijken hoe het daar met de overtochten gesteld is. Het loopt gesmeerd. Zo gesmeerd dat we op een gegeven moment inzien dat de 'ferry' van 10.30 uur misschien te halen valt. We voeren het tempo nog wat op. Precies om 10.30 uur fietsen we de pier op. Gehaald! De boot ligt er nog. We kopen een kaartje en zoeken een plekje op de boot. 

Het karstgebergte stijgt hier rechtop uit het water. Een geweldig gezicht. We komen weer ogen te kort! Wat een bijzonder gezicht! 

Een dik uur later meert de pont af. We eten eerst een bak soep want we moeten het hele eiland nog overfietsen (35 km!) naar het plaatsje Cat Ba. Alleen daar zijn hotels en Nha Nhgi's. Het eiland is prachtig. Een oase van rust!! Groen en hoge karstpieken. Dat betekent ook dat we weer moeten klimmen. Steile korte klimmetjes. Helaas laat één van de fietsen het daarbij afweten. Het schakelmechanisme werkt niet naar behoren en loopt aan. Waarschijnlijk krijgen de fietsen van het gestouw in de bussen toch behoorlijk op hun 'donder'. Er wordt wat gesleuteld maar helemaal perfect krijgen we het niet. 

Als we ons hebben geïnstalleerd en even door het dorpje lopen horen we ineens iemand vanaf achterop de brommer naar ons roepen. Paul en Anne! Wat grappig! We spreken voor 's avonds af. Even wat drinken, wat eten en natuurlijk bijkletsen.

We bestellen een heerlijke 'hotpot' voor vier personen en hebben een bere gezellige avond met elkaar. Paul en Anne vertrekken morgen weer wij blijven nog een paar dagen.

Aha

Van Hanoi naar Dong Trieu

In ons logement is men niet gewend aan gasten die bij het ochtend-krieken vertrekken. We moeten 'de boel' wakker trommelen om de deuren van het slot te halen. We fietsen door de allerkleinste maar ook de allerleukste straatjes Hanoi uit. Zo fietsen we over verschillende marktjes, 

door super smalle steegjes zodat we in de woonkamers kunnen kijken. Het lijkt erop alsof een Vietnameese huishouding uit twee ruimtes bestaat: de woonkamer annex slaapkamer annex brommerstalling en een keuken. Echt overal waar we kijken komt de brommer uit de woonkamer gereden en zonder overdrijven in de woonkamer wordt gestart. Het ziet er binnen, in onze ogen, niet echt gezellig uit. Een grote tv, een dressoir, een kledingkast met raampjes in de deuren en wat matten op de plavuizen vloer. Soms hangt er een plaat van een kalender aan de wand. We hebben overigens begrepen dat het woord 'gezellig' een Nederlands, vooruit Europees, begrip is en niet echt te vertalen valt. Oké 'gemütlich am Kamin sitzen' komt dicht in de buurt.

Op deze manier de stad uit fietsen schiet voor geen meter op maar is verschrikkelijk leuk. Men is in dit deel van Hanoi geen toeristen gewend dus we hebben veel bekijks. Dat houden we de volle 100 km lang. 

We zijn gisteren zo'n 400 km naar het zuid-oosten afgezakt en we zijn in één klap uit de bergen. Als we moeten 'klimmen' betreft dat een brug of iets dergelijks. De schone frisse lucht die we de afgelopen weken hebben ingesnoven is nu jammer genoeg, lucht vergeven van de uitlaatgassen. De rijstvelden zijn nog steeds prachtig groen. Toch geeft het een ander beeld als aan de horizon een rokende schoorsteen staat of een electriciteitscentrale het beeld bepaald.

We hebben, om bij het Duits te blijven, steeds van die 'aha-erlebnissen'. Een stad vol toeterende brommertjes, het verkeer waarin je met de flow mee moet gaan. Een beetje brutaal de ruimte nemen en niet afwachten tot je ruimte krijgt want dat gebeurt niet. 

Blijven doorfietsen ook als er auto's tegen het verkeer inrijden!! En dat getoeter ... knettergek word je ervan. Wat een toestand, wat een verkeer en wat een bijzondere mentaliteit.

Uiteindelijk laten we Hanoi achter ons en fietsen we op de doorgaande weg richting Halong Bay.

De benen nog gewend aan stevig arbeid draaien makkelijk rond. In wielertermen: het draait als een koffiemolen.

Als we tussen de middag een broodje bestellen hebben we weer een mooi voorbeeld van onbegrip en andere interpretatie. Wij willen graag twee broodjes, we zijn met z'n tweeën, we wijzen elkaar ook even aan. We wijzen ook twee broodjes aan en steken twee vingers in de lucht. Er wordt aan de andere kant van het stalletje druk geknikt. Begrepen dus ... totdat we zien dat men het broodje in tweeën wil snijden. Wij grijpen in ... o, we willen twee broodjes!! Tja!! Uiteindelijk komt het (bijna) altijd goed en vaak tot grote hilariteit van beide partijen. Prachtig.

Dan zien we een Nha nhgi. We moeten stevig onderhandelen maar als beide partijen wat water bij de wijn doen komt het voor elkaar. We kunnen/moeten zittend op het toilet douchen. De badkamer is een beetje krap bemeten maar het water heerlijk warm. We spoelen onze kleren uit, spannen een lijntje en zetten de ventilator aan. Daarna gaan we het stadje in. Best leuk, met een grote markt: heerlijke springrolls en stokjes vlees. Leuke spontane 18 jarige meiden die graag een praatje willen maken en ons aan alle kanten willen vertellen wat de kruidenier in z'n stalletje aan waar verkoopt en de bijbehorende prijzen. Later hebben we een hartstikke leuk gesprek met de dochter van de uitbaatster van een 'ca fé'. Ze vertelt over haar studie en over haar toekomstplannen. Heel open, frank en vrij. Geen duf en uitgestorven stadje dus.

Opschieten

Van Bao Lac via Cao Bang naar Hanoi

We zitten nog aan een kopje koffie als er om 5.15 uur op onze kamerdeur wordt geklopt. De guesthouse eigenaar met de mededeling dat de bus er is. Oei, we dachten gisteren toch duidelijk begrepen te hebben dat de bus er om 6 uur zou zijn. Geeft verder niets, we zijn er klaar voor. Alle spullen naar beneden, de fietsen uit de stalling en dan komt de bus inderdaad aanrijden. De fietsen gaan achter in de bagageruimte. We rijden richting de markt en stoppen daar een tijdje. Er wordt vracht ingeladen, er wordt wat met geld heen en weer geschoven, er stappen nog wat meer mensen in en er wordt wat post meegegeven. Wij benutten de tijd om wat fruit en water op de markt te scoren. Het vrouwtje dat de bananen verkoopt is zo verlegen dat er geen zinnig woord uitkomt. De buurvrouw springt bij. Prachtig! Als we een deal sluiten verschijnt er een 'big smile'.

We hebben besloten de bus te nemen omdat we krap in de tijd komen te zitten. We willen nog naar Cat Ba (lees Halong Bay), Ninh Binh en de laatste dagen zijn gereserveerd voor Hanoi. We hebben geen tijd meer om de tussenliggende afstanden op de fiets te overbruggen. Dus vandaar ...

De route naar Cao Bang is er een langs wegen zoals we die de afgelopen dagen op de fiets hebben gedaan. De uitzichten zijn ook in de bus geweldig. Toch beleef je het meer vanaf een afstand. 

Het gehobbel in de bus en het monotone gebrom van de motor doet ons af en toe even wegzakken. Zeker na alle inspanningen van de afgelopen dagen en de keiharde bedden die ons ten deel vielen.

Niet alle Vietnamesen zijn opgewassen tegen bergetappes. Er wordt weer hevig in zakjes gevomeerd. 

Om een uur of half elf rijden we het busstation van Cao Bang binnen. De gemiddelde snelheid van de bus ligt in de bergen dus ook niet echt hoog. We hebben de 130 km in vier uur afgelegd.

We pakken onze spullen bij elkaar en worden besprongen door 'busjongens' en buschauffeurs. Ze willen ons allemaal wel vervoeren. Ondanks dat we ons, na bijna 5 maanden reizen, redelijk ervaren voelen trappen we er toch in. Voor we het weten staan onze fietsen in een andere bus en rijden we richting Hanoi. 

De bus is stampvol. Alle plekken, ook de 'reservestoelen' en de balen rijst zijn bezet. 

Om een uur of 5 zien we de skyline van Hanoi voor ons opdoemen. Een kwartiertje later stopt de bus op het busstation en begint hetzelfde getrek en geduw. We laten ons niet een tweede keer van de wijs brengen en trekken ons eigen plan. We overnachten in Hanoi en fietsen de komende twee dagen naar Halong Bay. 

Het vinden van onderdak gaat niet gemakkelijk. Ten eerste wordt er geen woord Engels gesproken en we zitten vast en zeker weer in het 'rendez-vous district' want men gaat ervan uit dat we kamers per uur willen huren. Wij zien er met fietshelm zeker niet uit als de gemiddelde clientèle want er zijn een paar locaties die al meteen 'het lampen indraai gebaar' = nee, maken. Uiteindelijk lukt het ons iemand duidelijk te maken dat we de hele nacht blijven.

We eten nog ergens een hapje en kruipen er vroeg in. Het was bere vroeg vanmorgen en voor morgen staat de wekker idem dito.

Strijd

Van Meo Vac naar Bao Lac

Vandaag staat in het teken van: strijd! Strijd die we moeten leveren tegen de elementen der natuur en uiteindelijk moeten we daardoor ook de strijd met onszelf aangaan.

Als we opstaan zijn sommige bergtoppen in de wolken gehuld. Na de eerste vier kilometer bergop kijken we elkaar eens. Dit lijken wel de zwaarste kilometers van deze noorderlijke loup. Maar ... dan mogen we afdalen. Heerlijk! We zwieren de bochten in. Dat kan want de weg is goed. We worden weer getrakteerd op prachtige uitzichten en de mooiste vieuws op het wonderlijke karstgebergte van Noord Vietnam. 

We fietsen door het gebied waar de Dao mensen wonen. We schrikken van de schijnbare armoede. Dit denken we af te kunnen lezen aan de staat waarin de huizen verkeren en aan de kinderen. De huizen zijn wat aan elkaar getimmerde planken met een golfplaten dak. Boven de ingang, we 'durven' dit geen deur te noemen, hangt een rode lap stof. Het is er vaak een geweldige troep. Overal ligt hout, staan potten en pannen en ligt afval. Overal scharrelen beesten en overal ligt stront. We zien kleine, blote hummeltjes rondkruipen. Pa en moe zijn het land aan het bewerken en de kinderen moeten zich zolang zelf zien te redden. We zien vier-, vijfjarigen hun eigen kleren wassen, iets oudere kinderen passen op de ossen of buffels en andere echt ook nog kleine kinderen dragen een baby'tje op de rug. Het lijkt, ondanks de brommers voor de huizen, of in deze dorpen de tijd heeft stil gestaan. Toch weer even met de neus op de feiten gedrukt!

Op een gegeven moment is het uit met de pret, in dit geval met het afdalen: er moet gefietst.

En dan begint ook 'de strijd'.

Strijd tegen de zon. Die schijnt onbarmhartig en het is smoorheet. De flessen water en de flesjes met koud drinken en de nodige suikers, zijn niet aan te slepen. Soms moeten we daarvoor diep in de portemonnee, andere keren krijgen we een gratis refill. 

Strijd tegen de wind. Er waait een stevige warme bries. De meeste keren moeten we ertegenin fietsen ... althans zo voelt het.

Strijd tegen de bergen. De weg blijft stijgen en we kunnen niet anders dan er tegen op. Iedere keer is de hoop op de volgende bocht gevestigd: dan zal het hoogste punt toch wel bereikt zijn?

Tja en als dát de gedachten bepaalt dan is de grootste strijd uiteindelijk die tegen jezelf! 

Iedere omwenteling, hoe traag, zwaar of langzaam ook is er één en al die omwentelingen bij elkaar brengen ons tenslotte in Bao Lac. Een dorp op een kruising van drie wegen: een markt, een grote bouwput en een guesthouse. 

Met google translate, met tekeningen en met handen en voeten komen we aan de weet dat er morgenochtend om 6 uur een bus vertrekt naar Cao Bang. Die willen we proberen te onderscheppen. 

We vinden een plekje waar het bier koud en de mango geshaket wordt. Heerlijk!

Alle tijd

Van Yen Minh naar Meo Vac

Een korte dagafstand vandaag; nog geen 30 km. 

Net te veel van het goede om het bij de klim van gisteren te voegen. De afstanden van vandaag en morgen combineren is net te gortig en helaas zijn er in de dorpen die we morgen passeren geen overnachtingsmogelijkheden. Vandaar .... We konden het dus op ons gemak doen. Dat hebben we dan ook gedaan. Heel rustig aan. Veel van de fiets om foto's te maken, om te kijken, genieten, kijken en opnieuw genieten. Het landschap waar we de afgelopen dagen doorheen hebben mogen fietsen laat zich moeilijk beschrijven. Daarbij: alle superlatieven zijn al gebruikt.

Het is om stil van te worden .....

Overal waar we kijken groeit rijst, marihuana maar vooral mais. Iedere stukje grond, het kan zo hoog niet zijn, is in gebruik. Op hele steile hellingen zijn mensen met kromme spades in de weer. Als we wat langer staan te kijken zien we tussen de velden mensen omhoog of naar beneden gaan met grote balen op hun rug. We zien kinderen lopen waar we ons vanaf vragen waar ze vandaan komen en waar ze in vredesnaam naar toe gaan. In onze ogen te jong om alleen langs de kant van de weg te sjouwen. De pootjes van de meesten zijn zo smerig dat het onmogelijk is dat dat alleen van vandaag komt ...

We moeten een paar keer klimmen maar dat is in vergelijk met gisteren 'peanuts'. Er zitten ook een paar heerlijke afdalingen in.

We hebben alle tijd om wat 'selfies' te maken of met de zelfontspanner te klieren. We hebben de grootste lol maar of het de allermooiste foto's van vandaag zijn ...

Oordeel zelf:

Om 11 uur rijden we Meo Vac binnen. Een lang gerekt dorp. Het eerste guesthouse dat we binnen lopen wordt meteen ons onderkomen voor vannacht. Net als alle voorgaande keren moeten we meteen ons paspoort afgeven. Daar doet men soms bijna panisch over. De laatste paar keren moeten we ook ons 'permit' afgeven.

We dolen, na ons te hebben geïnstalleerd, wat door het stadje. Niet veel bijzonders. Wíj zijn wel heel bijzonder. Er wordt met grote ogen naar ons gekeken. Als we ergens wat drinken worden we door volwassen kerels ongegeneerd aangestaard. Dat blijft een vreemde gewaarwording!