Vandaag komt de bijdrage voor het blog vanaf een keihard bed van nha nghi (guesthouse) Tuan Ahn in Ha Giang.
Vanmorgen om 5.45 uur zaten wij al op het stoepje van ons hotel in Bac Ha. Fietsen uit de stalling, tassen gepakt en naast ons een dagrugzakje voor onderweg. We zouden om 6 uur worden opgepikt door de bus. We hebben een bonnetje in onze zak met daarop in het Engels dat we hebben betaald voor twee personen en twee fietsen. Verder staat vermeld waar we moeten overstappen. We vertrouwen het maar half. Waarom betalen aan de hotelbalie en niet gewoon aan de buschauffeur? Waarom een bonnetje in het Engelse; dat snapt geen buschauffeur hier. We zullen er maar op vertrouwen dat het goed komt. De bus arriveert 5 min. later. De 'busjongen' zit al op het dak om onze fietsen in ontvangst te nemen. Die busjongen is een belangrijk iemand: hij verzorgt de bagage, wijst mensen hun zitplaats, doet de deur open en dicht en int de busgelden.
De eerste hindernis is genomen. We zitten in de bus en de busjongen vraagt geen plaatsbewijs of geld. We hebben gelezen dat we moeten overstappen in Bac Ngam én dat de verbinding krap is. De bus die wij daar moeten halen vertrekt nl om 7 uur. Tot nu toe hebben we steeds 'drivers' gehad die in onze ogen hun rijbewijs niet waardig zijn. Ze rijden als gekken. Nu wij op 'tijd' staan, treffen we een chauffeur die alle tijd neemt. De wijzers van de klok tikken gestaag door. Het wordt 10 voor 7 en 5 voor 7 en wij moeten nog zeker 5 km rijden. Het wordt 7 uur en we zijn nog niet in de 'overstapplaats'. Er stappen ondertussen nog een aantal mensen in de bus of er wordt gestopt om vracht in te laden.
Om 7.30 uur komen we in Bac Ngam aan. De bus rijdt met hetzelfde vaartje door. Wij trekken de aandacht van de busjongen maar die maakt geruststellende gebaren. Goed we geven het over. Het zal wel goed komen en anders dan zien we het dan wel weer. Dan wordt er ineens midden op de weg gestopt. Wij moeten meekomen. Van de andere kant nadert een bus: onze 'overstapbus'. De bagage wordt overgeladen en de fietsen gaan van het ene dak naar het andere dak. Wij kijken elkaar aan. Hoe het systeem werkt is ons volslagen onduidelijk maar we zitten tot twee keer toe in de goede bus en er wordt ons verder niets meer gevraagd.
De weg biedt prachtige uitzichten maar is bij tijd en wijle erg slecht.
Niet alle passagier zijn bestand tegen het vele bochtenwerk. Er worden plastic zakjes uitgedeeld en die worden ruimschoots gevuld en daarna uit het raam gegooid.
Rond het middaguur komen we in Ha Giang aan.
We hebben een permit nodig voor dit gebied en gaan op zoek naar het kantoor die dat kan verstrekken. Ondertussen eten we een broodje en zoeken we een guesthouse. Dat laatste is niet makkelijk. Er wordt geen woord Engels gesproken en onze Vietnamees is onbegrijpelijk voor Vietnamesen. We besluiten eerst het permit te regelen. We willen niet voor gesloten deuren komen te staan. We lopen een kantoor binnen waarop met grote letters 'office canton karstmountains' staat. Dan komen we toch al een eind in de goede richting. We worden allervriendelijkst ontvangen. Krijgen bittere thee ingeschonken en krijgen een kaart van het gebied maar of we goed zitten ... onduidelijk. Dan komt er iemand binnen lopen die Engels spreekt. Wij doen ons verhaal. De dame in kwestie neemt ons mee naar het immigratiekantoor en na overhandiging van een kopie van ons paspoort en 220000 vnd krijgen wij een handgeschreven, bijna gekalligrafeerde licentie met een geldigheid van 10 dagen.
Hierna hebben we snel een nha nghi gevonden. Daarna ondervinden we opnieuw hoe groot de taalbarriere is als we een KOUD biertje en een mangoshake willen bestellen.
Met handen en voeten en een paar keer meelopen krijgen we wat we graag willen hebben.
Mission completed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten