Als we na het ontbijt het hotel willen verlaten om het stadje te verkennen ontdekken we een behoorlijke slang in één van de hotelkamers. De deur staat open en wij zien hem kronkelen. We roepen de hotelier erbij maar die blijft op gepaste afstand en geeft luide commando's richting keukenpersoneel. Er worden laarzen aangetrokken en met een bezemsteel gaat men de slang te lijf. Uiteindelijk legt hij het loodje.
We proberen nog even of we hem vanavond opgediend kunnen krijgen maar er is niemand die het beest kan villen. Jammer, we hadden het wel eens willen proberen. We hebben al van verschillende kanten gehoord dat slang een delicatesse is.
Dan regelen we de bus, met overstap, voor maandagmorgen naar Ha Giang. Vertrek om 6 uur 's ochtends!!
We lopen door het dorpje en bezoeken 'het paleis'. Een groot woord voor dit gebouw: een kruising tussen een soort exotische kerk en een Frans chateau.
Gebouwd in 1921 om een Hmong stamhoofd tevreden te houden. We doen een rondje, bijna drooggevallen, 'lake' en komen langs een groep mensen die grote zakken groente aan het wegen zijn. We mogen ons ook even wegen.
Oei, dat wordt appeltaart met slagroom!
Op de markt slaan we groot in en verorberen dit op een stoepje in de schaduw. Het is warm in de bergen van Bac Ha!
Het zogenaamde 'reizigersverdriet' noopt tot een dutje op de warmste uren van de dag. Daarna bezoeken we nog de tempel. Anders dan we tot nu toe gezien hebben, veel Chinese invloeden.
We slenteren door de verschillende kleine straatjes en vermaken ons met kijken.
Kijken naar al die verschillende mensen, al hun gewoonten en gebruiken: mannen die hun t-shirt of hemd omhoog getrokken dragen en hun lange broek zodanig ver omhoog rollen dat een korte broek ontstaat. Al die vrouwen in kleurrijke kleren maar die als de bevoorradings vrachtwagen arriveert zomaar even balen van 50 kilo op hun nek sjouwen. De enorme hoeveelheid kleding die, vooral de dames dragen, als ze op de brommer stappen. Voor het eerst deze reis zien we paarden. Kleine paarden die voor een wagentje worden gespannen waarmee vracht wordt vervoerd. Dames die de hele dag achter hun weegschaal en twee mandjes pruimen en perziken zitten. Al die winkeltjes strak naast elkaar en allemaal verkopen ze precies dezelfde waar. Mensen die hardop boeren. Wij kijken verschrikt op, hier is het gemeengoed. Ondanks ruim vier maanden reizen kijken we nog iedere dag op van de verschillen in cultuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten