Van Boun Tay naar Muang Khua
Het wil nog niet echt. De benen zijn nog slap en de conditie is zodanig dat de enorme klim die vandaag in de route zit, niet binnen de mogelijkheden ligt.
Daar denken we wat op gevonden te hebben: we nemen de bus naar de top en fietsen vanaf daar verder. Om 7 uur staan wij dan ook 'geknipt en geschoren' op het busstation.
Er gaat, volgens zeggen, om 8 uur een bus. Om 8 uur is er echter geen bus te bekennen. Het station loopt ondertussen vol met mensen die goederen afleveren, koffers neerzetten, een poosje op een bankje gaan zitten, weer weglopen om eten op de markt te kopen, weer op de brommer vertrekken, een bezem ter hand nemen. Het is ons volslagen onduidelijk of, wanneer en hoe laat er een bus vertrekt. Er hangen geen borden met vertrektijden en niemand die ons iets kan vertellen en onze gebarentaal wordt niet begrepen.
Uiteindelijk lopen we iemand tegen het lijf die ons vertelt dat de bus na tienen komt. De bussen vertrekken op een redelijk vaste vooraf gestelde tijd vanaf een beginpunt en afhankelijk van de omstandigheden op de weg, de passagiers en hun bagage komt de bus langs verschillende busstations.
De tijd verstrijkt. We worden aangesproken door iemand met een busje. Die wil ons wel meenemen maar vraagt voor deze dienst een aanzienlijk bedrag. Wij zien én zijn prijs niet zitten én hebben grote bedenkingen bij het laadvermogen voor onze fietsen. We proberen een lift te krijgen maar als het begint te spetteren gaan we toch weer terug naar het busstation. Het wordt later en later. Te laat om de afstand vanaf het hoogste punt in de route naar onze eindbestemming vandaag te overbruggen We passen ons plan aan: we nemen de bus tot Pak Nam. Daar moet iedereen overstappen.
Ondertussen is het busloket open gegaan. We willen een kaartje kopen. De dame berekent twee personen. Als wij op onze fietsen wijzen wordt er nee geschud en volgt er een geïrriteerd handgebaar. We laten het handgeschreven ticket liggen. We vertrekken natuurlijk niet zonder onze fietsen.
Om 10.50 uur komt er een bus aangereden. De chauffeur springt eruit en vertelt dat hij naar Pak Nam gaat. De fietsen liggen binnen no time boven op het dak. De bagage verdwijnt op de achterbank. Wij kopen keurig een kaartje en de fietsen gaan deze keer voor niets mee. Geen peil op te trekken!
... en dan zijn we eindelijk onderweg!
De bus zit vol. Een aantal toeristen en een aantal dames van verschillende stammen met bij behorende kleding. De zwarte kappen met zilveren munten van de Akha stam.
De fel gekleurde, met smalle toren van Pizza achtige, hoedjes van de Muong stam en dames met strakke ronde kapjes met daaraan allerlei gekleurde pompoenen en muntjes en beenkappen. Een mooi gezicht.
Om een uur of twee is de bus in Pak Nam. We scoren snel wat te eten en stappen dan op de fiets. We moeten nog een kleine 40 km overbruggen. Dat is in deze contreien een paar uur fietsen.
Het is weer prachtig weer. De weg is af en toe totaal verdwenen. Grote kuilen en gleuven over de volle breedte van weg staan vol water en moeten voorzichtig worden genomen.
Rond de klok van 5 zijn we in Muang Khua. We gaan weer naar het ons al bekende guesthouse waar we lachend worden ontvangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten