We hebben van verschillende kanten gehoord en uit betrouwbare bronnen vernomen dat deze route onwaarschijnlijk mooi is. Ook de reisgidsen zijn lyrisch: 'Poetic licence is a national pastime in Vietnam, but this time the romantics have it right. The road winds over a saddle and opens up on to an awesome vista'.
We kunnen de verleiding niet weerstaan en kopen langs de kant van de weg nog het nodige fruit. Een bosje ramboetan bij een jong meisje en een trosje bananen bij een oud vrouwtje.
De uitzichten zijn adembenemend. De rijstvelden groener dan groen maar de weg blijft stijgen en stijgen. Af en toe staan we even op de pedalen, dan laten we ons weer op het zadel zakken. We schakelen nog eens een keer en dan hebben we het kleinste verzet ervoor. Het komt nu aan op karakter, doorzettingsvermogen en wilskracht. We blijven volharden; we blijven gestaag doortrappen maar stoppen ook regelmatig om foto's te maken, een kop koffie te drinken of de ramboetans op te eten.
Af en toe worden we een handje geholpen.
Men is in dit gedeelte van Vietnam niet veel toeristen gewend en zeker geen fietsende toeristen. We worden op allerlei manieren aangemoedigd, benaderd, toegeschreeuwd en uitgelachen. Dat is tenminste wat wij denken dat de mensen doen ...
Het is ongelofelijk als je bedenkt dat natuurkrachten deze bizarre limestone 'torens', die ons nu aan alle kanten omringen, hebben gevormd. Dan klimmen we uiteindelijk over 'the Quan Ba Pass (Heaven’s Gate). Aan beide kanten is het uitzicht geweldig.
Wauw, daar doe je het allemaal voor!!!
Een houten plank met daarop een matje of iets van die aard, is voor de tweede keer ons deel. De rest van ons onderkomen voor deze nacht is (bijna) picobello in orde. De douche, overigens heerlijk warm, krijgen we niet meer uit. De loodgieter komt. Er ligt maar één handdoek en we hebben opnieuw veel doorzettingsvermogen nodig om duidelijk te maken dat we er nog één nodig hebben. De afstandsbediening van de airco ligt niet op de kamer. We krijgen een ventilator maar we weten uiteindelijk duidelijk te maken dat we die niet nodig hebben als de airco werkt. Er wordt in en uit gelopen. Soms wordt er geklopt, soms stiefelt men gewoon binnen. Zij pakken ons wasje uit de badkamer en wijzen naar het dakterras. Vinden we een goed idee!
Natuurlijk valt de stroom tijdelijk uit. Daar kijken we al niet meer van op. Dat wordt altijd weer in orde gemaakt.
Kortom: uiteindelijk komt alles weer op z'n pootjes terecht.
Over pootjes gesproken ... het zal ons benieuwen of deze pootjes de grond nog zullen raken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten