Vandaag staat in het teken van: strijd! Strijd die we moeten leveren tegen de elementen der natuur en uiteindelijk moeten we daardoor ook de strijd met onszelf aangaan.
Als we opstaan zijn sommige bergtoppen in de wolken gehuld. Na de eerste vier kilometer bergop kijken we elkaar eens. Dit lijken wel de zwaarste kilometers van deze noorderlijke loup. Maar ... dan mogen we afdalen. Heerlijk! We zwieren de bochten in. Dat kan want de weg is goed. We worden weer getrakteerd op prachtige uitzichten en de mooiste vieuws op het wonderlijke karstgebergte van Noord Vietnam.
We fietsen door het gebied waar de Dao mensen wonen. We schrikken van de schijnbare armoede. Dit denken we af te kunnen lezen aan de staat waarin de huizen verkeren en aan de kinderen. De huizen zijn wat aan elkaar getimmerde planken met een golfplaten dak. Boven de ingang, we 'durven' dit geen deur te noemen, hangt een rode lap stof. Het is er vaak een geweldige troep. Overal ligt hout, staan potten en pannen en ligt afval. Overal scharrelen beesten en overal ligt stront. We zien kleine, blote hummeltjes rondkruipen. Pa en moe zijn het land aan het bewerken en de kinderen moeten zich zolang zelf zien te redden. We zien vier-, vijfjarigen hun eigen kleren wassen, iets oudere kinderen passen op de ossen of buffels en andere echt ook nog kleine kinderen dragen een baby'tje op de rug. Het lijkt, ondanks de brommers voor de huizen, of in deze dorpen de tijd heeft stil gestaan. Toch weer even met de neus op de feiten gedrukt!
Op een gegeven moment is het uit met de pret, in dit geval met het afdalen: er moet gefietst.
En dan begint ook 'de strijd'.
Strijd tegen de zon. Die schijnt onbarmhartig en het is smoorheet. De flessen water en de flesjes met koud drinken en de nodige suikers, zijn niet aan te slepen. Soms moeten we daarvoor diep in de portemonnee, andere keren krijgen we een gratis refill.
Strijd tegen de wind. Er waait een stevige warme bries. De meeste keren moeten we ertegenin fietsen ... althans zo voelt het.
Strijd tegen de bergen. De weg blijft stijgen en we kunnen niet anders dan er tegen op. Iedere keer is de hoop op de volgende bocht gevestigd: dan zal het hoogste punt toch wel bereikt zijn?
Tja en als dát de gedachten bepaalt dan is de grootste strijd uiteindelijk die tegen jezelf!
Iedere omwenteling, hoe traag, zwaar of langzaam ook is er één en al die omwentelingen bij elkaar brengen ons tenslotte in Bao Lac. Een dorp op een kruising van drie wegen: een markt, een grote bouwput en een guesthouse.
Met google translate, met tekeningen en met handen en voeten komen we aan de weet dat er morgenochtend om 6 uur een bus vertrekt naar Cao Bang. Die willen we proberen te onderscheppen.
We vinden een plekje waar het bier koud en de mango geshaket wordt. Heerlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten