We 'hoppen' van Cat Ba naar Cat Hai met de ferry voor 20 hele eurocent. Daarna van Cat Hai naar het vaste land: kosten omgerekend zo'n 32 eurocent. Daarvoor zit iemand in een hokje die je de kaartjes verkoopt en daarna zit er iemand bij een hekje die controleert of je kaartjes hebt. Beide keren zijn wij de laatsten die op de pont stappen. De ferry ligt al 'onder stoom'. Achter ons gaan de hekken dicht, worden de trossen los gegooid en varen we weg.
We laten de bijzondere en mooie natuur van Halong Bay achter ons. We kijken nog een paar keer achterom en zien het karstgebergte aan de horizon vervagen. Prachtig!!
Op het vaste land komen we in de drukte van het havengebied van Haiphong. Grote vrachtwagens, met immense zeecontainers als lading, denderen ons al toeterend voorbij.
Zo gauw we áf kunnen slaan doen we dat. We komen op rustige landweggetjes, langs de rijstvelden en door kleine dorpjes. Er is volop bedrijvigheid. De rijst wordt geoogst en ligt langs de kant van de weg te drogen. Op andere momenten zien we rekken vol gesneden tabak. Die liggen ook te drogen.
Héél véél rekken vol. We proberen te berekenen hoeveel pakjes shag je van één rek zou kunnen vullen. We komen er niet uit. Met behulp van een leeg rek wordt de tabak omgekeerd zodat er aan alle kanten gedroogd wordt.
Het stinkt trouwens behoorlijk. Als we stil staan om een foto te nemen krijgen we de dorpsgek op ons nek. We maken ook een foto van hem en maken een praatje. Zo gek als een deur!
Het ene dorp ligt vol shag. Het andere dorp staat vol prachtige besneden meubelstukken. In weer een ander dorp is men volop aan het lassen. Kapstok, na kapstok, na kapstok. Dit lassen doen ze zonder oogbescherming. Een enkeling zet een zonnebril op.
Hoe we ook ons best doen om de doorgaande weg te vermijden uiteindelijk kunnen we er niet omheen. Een drukke weg. Veel bussen, veel grote auto's en heeeel veeeel brommers. Onder het 'brommen' proberen ze ons nog van alles te verkopen: kokosnoten en meloenen! Levensgevaarlijk! Stelletje malloten! Ondanks dat beide weghelften (soms) door betonnen blokken van elkaar zijn gescheiden rijdt men rustig luid toeterend tegen het verkeer in. Wij vinden dat een staaltje 'je reinste brutaliteit'. Hier maalt er geen mens om.
Het is vandaag erg warm. Ondanks dat ons vel al bijna 5 maanden zon te verduren heeft gehad kleurt ze toch hier en daar licht rood. Hoe is het mogelijk! Het water, gelukkig ruim voorradig, is weer niet aan te slepen. Na een dikke 100 km stoppen we ermee. We zien een hotel en nemen onze intrek. De douche is behalve smerig ook verschrikkelijk lekker. Je verlegt op een gegeven moment toch je grenzen. We spuiten vaak zelf eerst de toilet en wasbak schoon en maken dan pas gebruik van de ruimte. Ach ja ... nog even.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten