Als we vanmorgen naar buiten stappen zien we dat het geregend heeft. We kennen nu iemand die daar verschrikkelijk blij mee is. Als we wegfietsen is de wereld klein. Sapa is in wolken gehuld. We trekken wat fluoriserende kleding aan want we zijn graag zichtbaar in deze nevels.
Ondanks de wolken en mist zien we toch nog prachtige rijstpaddies.
Een paar kinderen hebben een slang gevangen waar je 'u' tegen zegt. Ze hebben op de één of ander manier een touwtje om z'n kop gebonden. Het ander eind van het touw zit aan een stuk hout. Ze tillen het beest steeds bij de staart omhoog.
We fietsen het eerste deel van deze dagetappe naar beneden. De weg is prima. We moeten wel opletten want de nevels en de regen van vannacht kunnen de weg in de bochten glad maken. Na 25 km is het uit met de 'neerwaartse spiraal' en moeten we fietsen. Het is redelijk vlak. We trappen met een lekker gangetje. Het gaat voorspoedig. We kopen een broodje, we kopen water, er zitten nog bananen in de fietstas: ons kan niks gebeuren!
De omgeving is hartstikke vruchtbaar. Het mais staat manshoog en de rijstvelden zijn hier al prachtig groen.
We zien een rode gloed over de lychees in de bomen komen en ook de mango en papaya's veranderen van donkergroen in geel en oranje. De takken van de amandelbomen hangen naar de beneden vanwege de hoeveelheid vruchten. De bananentrossen zijn groot en geel. Je krijgt bijna de neiging een banaantje mee te pikken want 'aan een boom zo vol geladen mist men één, twee pruimen niet'. Verder groeien er 'pomelo's'. Deze moeten nog even doorrijpen want ze zijn nog erg groen en zien er zuur uit. De keren dat wij ze hebben gekocht waren ze heerlijk zoet. Goed voor de dorst!
We fietsen een heel stuk langs de Chinese grens. Vietnam en China zijn hier gescheiden door een rivier. China spreekt toch altijd tot de verbeelding. Er zijn maar een paar, zwaarbewaakte, grensovergangen in het noorden van Vietnam met het land van Mao.
De dorpen die we passeren veranderen langzaam van 'kleur'. We zien steeds meer de kleurrijke kleding van de 'flower Mhong' verschijnen. Het indigoblauw van de 'zwarte Mhong' verdwijnt.
Als we na 75 km afslaan om de weg naar Bac Ha te nemen verandert er ineens van alles.
Zo moeten we de laatste 25 km behoorlijk klimmen -> zwaar
Begint de zon door de bewolking heen te dringen -> warm
Slaat de darmbacterie, ondanks 'dode' cola en bananen, opnieuw in volle hevigheid toe -> vervelend
... maar ...
zijn we af van dat irritante getoeter -> heerlijk.
De Vietnamesen die we onderweg treffen bij het kopen van een broodje en de nodige flessen water zijn zonder uitzondering bijzonder vriendelijk. Er worden in allerijl overal krukjes voor ons vandaan gehaald, er wordt thee geschonken en als men de Engelse taal machtig is dan knoopt men graag een praatje aan. Erg leuk!
Als we Bac Ha inrijden worden we gelijk aangesproken. We noemen onze prijs en dan kunnen we mee komen. Een prachtige schone kamer, witte lakens, warme douche, WiFi en een balkonnetje. Net wat we nodig hebben. Heerlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten