In ons logement is men niet gewend aan gasten die bij het ochtend-krieken vertrekken. We moeten 'de boel' wakker trommelen om de deuren van het slot te halen. We fietsen door de allerkleinste maar ook de allerleukste straatjes Hanoi uit. Zo fietsen we over verschillende marktjes,
door super smalle steegjes zodat we in de woonkamers kunnen kijken. Het lijkt erop alsof een Vietnameese huishouding uit twee ruimtes bestaat: de woonkamer annex slaapkamer annex brommerstalling en een keuken. Echt overal waar we kijken komt de brommer uit de woonkamer gereden en zonder overdrijven in de woonkamer wordt gestart. Het ziet er binnen, in onze ogen, niet echt gezellig uit. Een grote tv, een dressoir, een kledingkast met raampjes in de deuren en wat matten op de plavuizen vloer. Soms hangt er een plaat van een kalender aan de wand. We hebben overigens begrepen dat het woord 'gezellig' een Nederlands, vooruit Europees, begrip is en niet echt te vertalen valt. Oké 'gemütlich am Kamin sitzen' komt dicht in de buurt.
Op deze manier de stad uit fietsen schiet voor geen meter op maar is verschrikkelijk leuk. Men is in dit deel van Hanoi geen toeristen gewend dus we hebben veel bekijks. Dat houden we de volle 100 km lang.
We zijn gisteren zo'n 400 km naar het zuid-oosten afgezakt en we zijn in één klap uit de bergen. Als we moeten 'klimmen' betreft dat een brug of iets dergelijks. De schone frisse lucht die we de afgelopen weken hebben ingesnoven is nu jammer genoeg, lucht vergeven van de uitlaatgassen. De rijstvelden zijn nog steeds prachtig groen. Toch geeft het een ander beeld als aan de horizon een rokende schoorsteen staat of een electriciteitscentrale het beeld bepaald.
We hebben, om bij het Duits te blijven, steeds van die 'aha-erlebnissen'. Een stad vol toeterende brommertjes, het verkeer waarin je met de flow mee moet gaan. Een beetje brutaal de ruimte nemen en niet afwachten tot je ruimte krijgt want dat gebeurt niet.
Blijven doorfietsen ook als er auto's tegen het verkeer inrijden!! En dat getoeter ... knettergek word je ervan. Wat een toestand, wat een verkeer en wat een bijzondere mentaliteit.
Uiteindelijk laten we Hanoi achter ons en fietsen we op de doorgaande weg richting Halong Bay.
De benen nog gewend aan stevig arbeid draaien makkelijk rond. In wielertermen: het draait als een koffiemolen.
Als we tussen de middag een broodje bestellen hebben we weer een mooi voorbeeld van onbegrip en andere interpretatie. Wij willen graag twee broodjes, we zijn met z'n tweeën, we wijzen elkaar ook even aan. We wijzen ook twee broodjes aan en steken twee vingers in de lucht. Er wordt aan de andere kant van het stalletje druk geknikt. Begrepen dus ... totdat we zien dat men het broodje in tweeën wil snijden. Wij grijpen in ... o, we willen twee broodjes!! Tja!! Uiteindelijk komt het (bijna) altijd goed en vaak tot grote hilariteit van beide partijen. Prachtig.
Dan zien we een Nha nhgi. We moeten stevig onderhandelen maar als beide partijen wat water bij de wijn doen komt het voor elkaar. We kunnen/moeten zittend op het toilet douchen. De badkamer is een beetje krap bemeten maar het water heerlijk warm. We spoelen onze kleren uit, spannen een lijntje en zetten de ventilator aan. Daarna gaan we het stadje in. Best leuk, met een grote markt: heerlijke springrolls en stokjes vlees. Leuke spontane 18 jarige meiden die graag een praatje willen maken en ons aan alle kanten willen vertellen wat de kruidenier in z'n stalletje aan waar verkoopt en de bijbehorende prijzen. Later hebben we een hartstikke leuk gesprek met de dochter van de uitbaatster van een 'ca fé'. Ze vertelt over haar studie en over haar toekomstplannen. Heel open, frank en vrij. Geen duf en uitgestorven stadje dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten