Toen we vanmorgen om 6.30 uur de deur van ons appartement open deden zat er een paar deuren verderop een mevrouw, op een muurtje. We maakten even een praatje. Ze bleek samen met haar man vanuit 'the states' op familiebezoek. We werden uitgenodigd de dag met hen door te brengen. Hen = Bounmak en Kim (het Amerikaanse Laotiaanse echtpaar) haar nichtje met man en twee kinderen (voor ons bijna onuitspreekbare namen en Geertje werd Laura) Niemand van het verdere gezelschap sprak Engels. Aan het eind van de middag zouden ze ons afzetten in Savannakhet. Ze wilden wel graag onderweg een tempel bezoeken en even koffie drinken bij familie. Voor ons een uitlezen kans! Zomaar in Savannakhet geraken, 200 km verder. De fietsen werden achterin hun busje vastgebonden. De bagage werd gefixeerd en toen konden we gaan. Meteen na de poort van het guesthouse werd gestopt: koffie bij familie. We werden met alle egards ontvangen. Heerlijke met gecondenseerde melk gezoete koffie en natuurlijk thee. We werden goed bekeken, de kinderen moesten zwaaien en/of handjes geven.
Een klein uurtje later vertrokken we weer. Het busje draaide route 23 op. Wij vertelden dat we die weg geskipt hadden vanwege de gebombardeerde brug.
Dat vonden ze een geweldig verhaal. Kim en Bounmak waren naar de USA vertrokken omdat hij bij de Amerikaaanse luchtmacht werkte. Na 40 km ontzettende, echt ontzettende dirtroad, kwamen we bij de brug. Inderdaad: geen oversteek meer mogelijk! Er wordt wel gewerkt aan iets 'doorgaands' maar in het tempo waar wij getuigen van waren, gaat dat nog wel enige jaren duren.
Er werd wat gezwommen, met de dorpsbewoners gekletst, een mega jackfruit gekocht en toen op naar de tempel.
Er was weinig tempel maar meer een pad waar boeddhabeelden langs stonden. We kwamen ook bij een versteende boom. Overal stonden offerschaaltjes en branden wierookstokjes. De familie ging druk in de weer met offergaven en wierook.
Wij werden hartelijk uitgenodigd om aan alles mee te doen.
Daarna was er voor dit kleine gezelschap een soort van dienst. We zaten op grote matten en kregen allemaal een klein flesje water. Een monnik, in kleermakerszit, zat voor ons en zong/praatte wat. Iedereen schonk een klein beetje water in een schaal. Dat ging over in een grote plastic beker en daarna mochten de kinderen daarmee de plantjes rondom het heiligdom water geven. Ondertussen werd er vrolijk gekletst en gelachen. Er werd geld geofferd en we kregen allemaal een armbandje omgeknoopt. Hierbij werden wensen voor een lang, gelukkig en gezond leven uitgesproken.
Toen we een makiap zaten te eten kwam Bounmak een nicht tegen. Zij kenden elkaar niet maar zijn naam riep de herinnering bij haar op. Een mooi weerzien. We moesten de route nog een keer lopen maar nu op blote voeten. Dit weerzien moest worden gevierd: we werden uitgenodigd om bij hen thuis te komen eten.
Op loopafstand, in een rijstveld, stond tussen de bananenbomen een paalwoning. Uit een grote ton werd een kom water geschept om onze handen te kunnen wassen. We moesten naar boven klimmen en zaten daar op de grond.
Uit twee rieten mandjes kwam sticky rijst en er waren wat schaaltjes met koud vlees en een sausje. Met je handen kneed je een balletje rijst en samen met wat vlees stop je dat in je mond. Nu zaten wij met grote ogen te kijken. Wat een ervaring. Nadat er een grote tros bananen uit de boom werd gekapt gingen we weer verder.
Er werd besloten dat wij hoe dan ook bij heb thuis in Savannakhet bleven slapen. We waren vrienden geworden en je verleent gastvrijheid aan mensen die in je hart zitten. Ondanks dat wij ons zo langzamerhand redelijk bezwaard voelden was het geen punt van discussie!
Het was inmiddels donker geworden. De weg was bere slecht en niet iedereen voert licht of juist alleen groot licht. Daarbij steekt er nog van alles op vier poten en niet allemaal even snel, de weg over. Kortom een enerverende rit. We voelden ons overigens hartstikke veilig bij onze bestuurder. In een klein dorpje gingen we van de grote weg af en werd gestopt bij een winkeltje. Het huis van de ouders van de nicht. Er werd drinken aangerukt, er werd ijverig in allerlei schalen geroerd, er werd groente schoongemaakt en toen konden we 'aan tafel'. Er was vlees, garnalen, inktvis, mie en twee soorten groente. Dat ging in een grote zeef in de bouillon en daarna op je bord: een soort hotpot. Sausje erbij van gekookte en gemalen lever, gemalen pinda's en limoen. Het was verrukkelijk!!
Toen voor het laatste deel van de rit terug in het busje.
Om een uur of 10 waren we in Savannakhet bij het huis van de neef en nicht. Er werd een bed voor ons opgemaakt en we konden douchen. Heel anders dan wij gewend zijn maar ontzettend gastvrij!
Het bereik en de internet mogelijkheden zijn hier anders dan we tot nu toe gewend waren. We melden ons als het kan en 'geen paniek' als we een paar dagen niets van ons hebben laten horen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten