Nu onze reis zijn definitieve einde nadert zijn er toch nog een aantal dingen die we gezien willen hebben of gedaan willen hebben. We zitten al vroeg op de fiets. We gaan voor een rondje om het grootste meer van Hanoi, het Hô Tây. Het is prachtig om langs het spiegelde water van dit meer te fietsen.
We komen in allerlei kleine rustige straatjes en laantjes. Het schijnt dat dit meer is 'ontstaan' toen de Sông Hôn, de Red River, een andere richting op meanderde (nieuw werkwoord).
We bezoeken de Kim Lien pagode. Een mooie en hele rustige pagode aan het meer.
Dan gaan we door naar de Long Bien brug. Een meer dan 100 jaar oude, 1682 lange stalen brug over de rode rivier. Deze brug is alleen toegankelijk voor tweewielers en natuurlijk voor al die dames die gekookte maïskolven en fruit verkopen.
We willen via de tweede brug terug om zo ons rondje te complementeren maar dat feest gaat niet door. Een politieagent komt ons al 'lampindraai' gebaren makend, vertellen dat fietsers niet over brug twee mogen. Flauw, vinden wij, want brommers mogen wel passeren. We fietsen dus twee keer over de oude, roestige, stalen brug.
Ons culinaire lijstje is leeg. We eten nog een keer bun cha en che. Heerlijk!
Dan slenteren we nog een laatste keer door de kleine straatjes met hun eigen aanbod. Iedere keer ontdekken we weer nieuwe straatjes. Zo komen we vandaag in de aardappel en uien straat. Tientallen winkeltjes naast elkaar die alleen maar allerlei soorten uien, knoflook en zoete aardappels verkopen. We ontdekken de tassenstraat, de plakbandstraat en de schoenenstraat. De winkeltjes zijn volgestouwd. Als je enige belangstelling toont ben je de pineut want men laat je zo ongeveer het hele assortiment zien. Voorbeeldje: we zoeken een t-shirt in een bepaalde kleur, oranje, en een bepaalde maat, size M. Nu blijkt later dat die niet voorradig is daarom krijgen we blauwe, rode, gele en zwart t-shirts in allerlei maten te zien. Dat gebeurt ons nog een keer en daarom bedanken we in winkel drie vriendelijk als ze niet meteen met het gevraagde op de proppen komen.
Bij het hotel aangekomen genieten we nog van de laatste zonnestralen en het zwembad.
Als we 's avonds zitten te eten worden we overvallen door een gigantische bui. Ons hotel ligt op nog geen vijf minuten lopen: als verzopen katten ...
Dit was onze laatste volle dag.
De kilometerteller is stil blijven staan op 6177 km
De maximale snelheid, bereikt toen we bergaf 'schoten' - 58 km
Het bewogen gemiddelde - 12,6 km pu
We hebben in totaal 38.409 hoogtemeters gemaakt. Waarbij de maximale hoogte 1611 m was.
Langste dagafstand 153 km
Vandaag is een droom in vervulling gegaan!
Fietsen in zuid oost Azië.
We hebben 5 maanden door Thailand, Cambodja. Zuid Vietnam, Laos en Noord Vietnam gefietst.
Wat een geweldige reis. Van het begin tot het eind is het één groot avontuur geweest. Wat hebben wij veel gezien en meegemaakt. We hebben geweldige mensen ontmoet. Soms waren het hele korte ontmoetingen, een praatje met een fietsende lotgenoot op de vluchtstrook. Soms zijn we een aantal dagen met elkaar opgetrokken. We hebben geleerd wat gastvrijheid inhoud. We hebben genoten van de cultuur en misschien nog wel meer genoten van de natuur. Wat een schitterende landen!
We hebben ontzettend veel gelachen om die 'rare' Aziaten. Al die brommers, die echt overal rijden. Zelfs op de markten, waar als voetganger al geen doorkomen aan is blijven zij, uiteraard luid toeterend, doorgang eisen. Iedereen die een moker bezit begint een brommerreparatie werkplaats en iedereen met een schaar is kapper. Al die slapende mensen tussen hun waar op de markt, onder de tafeltjes in de restaurants en op de vloer in de verschillende guesthouses.
Azië het land van het warme bier, geserveerd met ijsblokjes en een rietje.
We zijn geschrokken van het weinige dat sommige mensen bezitten. De armoede was soms te zien en te ruiken. Het onderwijs en de gezondheidszorg staan echt nog in de kinderschoenen. Ook de gevolgen van de Vietnam oorlog, in alle door ons bezochte landen, heeft een diepe indruk bij ons achtergelaten.
Het fietsen is ons enorm goed bevallen. Wat een geweldige manier om je te verplaatsen. De afstanden die je kunt overbruggen zijn redelijk groot en je beleeft de omgeving van heel dicht bij. Je maakt makkelijk contact met de plaatselijke bevolking.
Zie je iets leuks of moois dan knijp je even in de rem en stapt af. De meeste mensen konden dat waarderen en waren net zo nieuwsgierig naar ons als wij naar hen.
Fietsen betekende soms ook 'heel hard werken'. Wat hebben wij geklommen maar wat was het de moeite waard!
We hebben enorm veel water gedronken. Het had totaal geen zin om koud water te kopen. Binnen no-time was het warm. Liters water, cola en ijsthee hebben onze dorst moeten lessen. Onze dagelijkse warme maaltijd bestond uit rijst, noedels, rijst en voor de afwisseling noedels. Potten nescafe hebben we gekocht en pakken pindakoeken. Wat was het heerlijk, om langs de kant van de weg, op een steen, een bakje koffie te drinken en een pindakoek te eten. En dan al dat fruit. We konden er geen genoeg van krijgen: ananas, mango, mangosteen, lychees, ramboetan, pomelo's, bananen, papaya. Heerlijk allemaal.
Reizen op deze manier kent maar één 'zorg': waar slapen we vanavond? We hadden een hangmat bij ons 'in geval van nood'. Die hebben we niet nodig gehad. Ook hebben we geen beroep hoeven doen op de gastvrijheid van de monniken.
Geen zorgen over de APK van de auto, de stijgende prijzen van gas en water of zoiets. Geen afwas, geen ramen lappen en zelfs niet bedenken wat we vanavond zullen eten.
Daarbij moet wel gezegd dat we enorme geluksvogels zijn geweest. Geen enkele lekke band en verder nauwelijks malheur aan de fietsen en niet of nauwelijks gezondheidsklachten. Die ene keer 'op de pot en die ene keer boven de pot' ... 't mag geen naam hebben.
Natuurlijk 'weet' je bepaalde dingen maar deze reis heeft ons bijna dagelijks doen realiseren dat het een enorm verschil maakt waar je opgroeit. Wat hebben wij een kansen en een mogelijkheden. We hebben ons heel vaak gerealiseerd wat een enorm bevoorrechte mensen we zijn!
Wat leven wij goed georganiseerd. Noem alleen de vuilnisophaaldienst. Kliko's voor groen, kranten en plastic. Hier is het besef van vervuiling nog niet doorgedrongen of is men in ieder geval niet bij machte het 'vuil' probleem aan te maken. Het 'kleine' plastic is echt een enorm.
.... en o wat zijn kinderen, familie en vrienden ontzettend belangrijk. Geweldig dat er via Skype en whatsapp regelmatig contact mogelijk was. Voor ons waren dat kleine hoogtepunten op de dag. Prachtig al die 'groepen' op de whatsapp en al die flauwekul over en weer. Thuis is dan heel dichtbij.
Heerlijk, we gaan naar huis! Je weet de datum en daar leef je naar toe. Het is geweldig geweest maar het het is net zo geweldig om weer naar huis te gaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten