De lange blond/grijze lokken beginnen danig voor de ogen te hangen en hebben dus een schaar nodig. Nu lijkt het alsof een ieder die in Vietnam een schaar bezit zich kapper mag noemen want er zijn ontzettend veel 'hot toc's'. Een spiegel aan de muur of aan een boom gespijkerd, een stoel en knippen maar. Daar maken wij maar geen gebruik van.
Als we langs een echte hair-salon fietsen, stappen we naar binnen en kunnen gelijk geholpen worden. De wasbeurt gaat gepaard met een heerlijke hoofdmassage en dan wordt met militaire precisie het haar geknipt. De rest komt thuis wel.
Dan vervolgen we de reis en gaan op zoek naar hét eetadres waar je volgens de beschrijvingen beslist Bun Cha Nem Cua Be moet eten. Dit is gegrild varkensvlees met vermicelli noodles en heel veel verse groene kruiden. Dit alles moet je in en kom soep doen waar al groene mango- en wortelschijfjes in zitten. Erbij krijgen we springrolls met krab. Het is inderdaad verschrikkelijk lekker. Wat wij heel bijzonder vinden, in heel Vietnam; je zit nog niet of ze zetten al een kom of bord voor je neus. Je hebt, of eigenlijk je krijgt geen tijd om rustig even rond te kijken en te bestellen. Je noemt het woord cola en er staan gelijk twee blikjes terwijl één van ons beiden meestal ijsthee drinkt. Als we dan zeggen dat we één ijsthee willen verdwijnen beide blikjes cola en komen er twee ijsthee op tafel. O,o die communicatie.
Na al het goede te hebben genoten stallen we de fietsen aan het begin van een omschreven rondwandeling door het oude stadscentrum. De wandeling begint bij het Hoan Kiemmeer. Hoan Kiem betekent 'teruggegeven zwaard'. Een oude legende vertelt dat een arme visser, van de heilige schildpad uit het meer, een onoverwinnelijk zwaard kreeg. Het zwaard bewees ettelijke jaren goede dienst totdat de keizer, nagenieten van alle overwinningen, langs het meer liep en het zwaard uit de schede wipte. De schildpad trok het zwaard mee naar de bodem. Moraal: gekregen dingen moet je terug kunnen geven. Er wordt beweerd dat er nog steeds een reuzenschildpad in het meer leeft maar je schijnt enorm veel geduld te moeten hebben om 'Nessie van Hanoi' te zien.
We doorkruisen de smalle straatjes van het oude stadscentrum. De huizen of winkeltjes kennen een aparte architectuur. Hele smalle geveltjes. Drie meter was de opgelegde maximale breedte. Iedere straat heeft z'n eigen specialiteit. Een straat vol spijkers, schroefjes en moeren. Een straat vol kinderspeelgoed. Een straat vol feestartikelen. Een straat vol zijden kleding. Het is een erg grappig gezicht.
We slenteren er met genoegen tussendoor en bekijken alle bedrijvigheid, zakken af en toe op een stoepjes neer voor een slok water. We krijgen vaak meteen een plastic stoeltje of krukje aangeboden en de ventilator wordt bijgeschoven. Geen klanten, redelijk veel toeristen en dan toch zo'n 'behandeling'. Geweldig!
Rond een uur of 6 betrekt de lucht en begint het te waaien. We besluiten de terugtocht in te zetten want dit neigt naar een onweersbui. We zijn gelukkig voor de bui binnen. Die breekt even later in alle hevigheid los! Donders en bliksems!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten