Als we vanochtend de was van het lijntje halen voelen we een hoop gekriebel aan onze armen. Spinnenwebben?? Even later voelen we steken en behoorlijk ook. Hele kleine maar hele felle rode mieren. Al onze kleding zit onder de mieren. Uitkloppen helpt maar gedeeltelijk. We stoppen alles in plastic zakken en knopen de hele handel heel goed dicht. Later maar opnieuw wassen!
Meteen na vertrek moeten we klimmen ...
Dat blijft de hele verdere dag zo. Een kleine 80 km klimmen, klimmen en nog eens klimmen. De Mont Ventoux, de Alpe d'Huez of de Col d'Abisque ... vogelpoepjes vergeleken met het werk dat we nu moeten verrichten. Het is niet zo zeer de hoogte, uiteindelijk klimmen we naar 1400 m, maar het voortdurende klimmen. Er zitten in de hele tocht vandaag maar twee stukjes afdaling.
Als rond het middaguur de bovenbenen wat beginnen te trillen en de psychologie van de kilometerteller zijn invloed doet gelden wordt de tocht echt zwaar. De put waarin we belanden is een putje en dus niet zo heel erg diep. De prachtige uitzichten, de grondeloze diepten onder ons, de vergezichten doen ons al het zweten bergop vergeten.
De dorpjes die we passeren ogen behoorlijk armoedig. De kinderen lopen zonder uitzondering op blote pootjes en hebben soms nauwelijks kleren aan. Voor het eerst zien we kinderen hun hand ophouden; kleine bedelaars. Deze mensen behoren tot de Muang bevolking. Een etnische groepering in Laos.
We treffen een Duits meisje op de fiets. Ze reist alleen! En we worden ingehaald door een Frans stel op een tandem. Zij hebben vanacht ook bij de hotspring geslapen.
Ons geld vandaag is voornamelijk 'drinkgeld'. De watervoorraad moet heel regelmatig worden aangevuld en af en toe moeten de suikers in de drankjes voor de nodige energie zorgen. We hebben wat water betreft het liefst een 'refill'. Als we voor een winkeltje met ons koel flesje drinken op een bankje gaan zitten en vragen of we de bidons kunnen vullen en wijzen op de grote watervaten wordt er driftig nee geschud. Er schijnt geen water in te zitten. Men verkoopt alleen maar hele kleine flesjes water. Niet echt handig. De eigenaar is wel nieuwsgierig en begint een praatje. Ja we komen uit Vang Vieng en ja we gaan naar Luang Prabang maar niet meer vandaag. We slapen in Kiukacham. Dan vraagt hij of we water willen en wijst naar de vaten die wij ook al aangewezen hadden. We snellen naar de fietsen om de bidons weer te pakken. Dan krijgen we een beker 'water' onder onze neus ... lao lao. Rijstwhiskey!! Er wordt erg gelachen als we aangeven dat we daar wel erg van gaan slingeren dus dat we bedanken voor de eer.
Na eindeloos klimmen komt dan toch het einddoel van vandaag in zicht. We pakken het eerste het beste guesthouse en treffen wederom het Franse stel: Paul en An. We drinken wat en eten daarna ook nog samen wat. Onze agenda's lopen redelijk paralel zo blijkt. We wisselen emailadressen uit zodat we bv. samen de slowboot vanuit Luang Prabang kunnen nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten